مریم شعبانیان؛ محمد رمی؛ مهرزاد شعبانی؛ علی اکبر علیزاده
چکیده
زمینه وهدف: بیماری مالتیپل اسکلروزیس(MS) یکی از شایعترین بیماریهای التهابی مزمن سیستم عصبی مرکزی است که عملکرد حسی و حرکتی را تحت تاثیر قرار میدهد. از آنجایی که فعالیت بدنی ممکن است دارای فواید ضدالتهابی برای این بیماران باشد، لذا هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر فعالیت بدنی شنا بر محتوای پروتئینهای AMPK و Sirt1 و عملکرد حرکتی رتهای ...
بیشتر
زمینه وهدف: بیماری مالتیپل اسکلروزیس(MS) یکی از شایعترین بیماریهای التهابی مزمن سیستم عصبی مرکزی است که عملکرد حسی و حرکتی را تحت تاثیر قرار میدهد. از آنجایی که فعالیت بدنی ممکن است دارای فواید ضدالتهابی برای این بیماران باشد، لذا هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر فعالیت بدنی شنا بر محتوای پروتئینهای AMPK و Sirt1 و عملکرد حرکتی رتهای مدل MS میباشد. روش تحقیق: در این پژوهش، 20 سر رت با میانگین سن 12هفته به طور تصادفی به 4 گروه: گروه کنترل سالم، سالم تمرین، کنترلMS و تمرینMS تقسیم شدند. جهت القای بیماری MS، رتها در گروههای بیمار به مدت 6 هفته با غذای دارای کوپریزون با نسبت وزنی 5/0درصد تغذیه شدند. پروتکل تمرین شنا به مدت 6 هفته انجام شد. پس از انجام آزمونهای رفتاری روتارود و جعبه باز، بافت هیپوکمپ استخراج و مقادیر پروتئینها اندازهگیری شد. داده ها توسط آزمون آنوای یکراهه و سپس آزمون تعقیبی توکی مورد بررسی قرار گرفت. یافتهها: نتایج آزمونهای جعبه باز و روتارود نشان داد که عملکرد فعالیت حرکتی و حفظ تعادل در گروه کنترلMS نسبت به گروه کنترل سالم دچار اختلال شده و به دنبال فعالیت شنا به صورت معناداری بهبود یافت(05/0p<). همچنین نتایج نشان که محتوای پروتئینهای AMPK و Sirt1 در گروه کنترلMS نسبت به گروه کنترل سالم به صورت معنیداری کاهش یافت(05/0p<)، همچنین مقادیر این پروتئینها در گروه تمرینMS نسبت به گروه کنترلMS به صورت معناداری افزایش یافت(05/0p<). نتیجهگیری: براساس نتایج پژوهش حاضر احتمالا میتوان گفت که فعالیت ورزشی شنا، با تنظیم محتوای پروتئینهای AMPK و Sirt1 میتواند سبب بهبود متابولیسم انرژی نورونها و تنظیم فرآیندهای متابولیکی سیستم عصبی مرکزی شود و به عنوان یک راهبرد غیردارویی جهت بهبود علائم بیماران مبتلا به MS امیدوارکننده باشد.
سید عبدالرضا سجادی؛ هادی قائدی؛ مسعود رحمتی
چکیده
زمینه و هدف: تمرینات ورزشی میتواند به حفظ سلامت و شکلپذیری دستگاه عصبی کمک کند. تروپومودولین-۲ (Tmod2) نقشهای مهمی در سیستم عصبی مرکزی داشته و با اعمال مختلفی همچون تشکیل سیناپس جدید و افزایش جوانهزنی عصبی، همراه است. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تأثیر تمرین استقامتی با شدت پایین بر سطوح پروتئین Tmod2 و مالون دی آلدئید (MDA) ...
بیشتر
زمینه و هدف: تمرینات ورزشی میتواند به حفظ سلامت و شکلپذیری دستگاه عصبی کمک کند. تروپومودولین-۲ (Tmod2) نقشهای مهمی در سیستم عصبی مرکزی داشته و با اعمال مختلفی همچون تشکیل سیناپس جدید و افزایش جوانهزنی عصبی، همراه است. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تأثیر تمرین استقامتی با شدت پایین بر سطوح پروتئین Tmod2 و مالون دی آلدئید (MDA) در بافت هیپوکمپ موشهای صحرائی نر ویستار بود. روش تحقیق: پژوهش حاضر تجربی است. برای این منظور تعداد 20 سر موش صحرایی بهطور تصادفی به دو گروه شامل تمرین (10 موش) و کنترل (10 موش) تقسیم شدند. برنامه تمرین استقامتی به مدت شش هفته و با شدتی برابر با 20 تا 40 درصد حداکثر سرعت دویدن اجرا شد. زمان 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، موشها تشریح و بافت هیپوکمپ استخراج شد. جهت سنجش بیان Tmod2 از روش ایمونوهیستوشیمی و برای ارزیابی غلظت MDA از روش الایزا استفاده گردید. برای مقایسه گروهها از آزمون آماری t مستقل در سطح معنی داری 0/05>p استفاده شد. یافتهها: تمرین استقامتی، بیان Tmod2 را در گروه تمرین نسبت به کنترل به صورت معنیداری افزایش (0/01=p) و غلظت MDA را به صورت معنیداری کاهش داد (0/001=p). نتیجهگیری: تمرین استقامتی اثر سودمندی بر Tmod2 و سیستم عصبی دارد. با این حال، کاهش غلظت MDA می تواند نشانه شاخص استرس اکسایشی باشد؛ تغییری که خود نشان از اثرات محافظتی این شیوه تمرینی در برابر استرس اکسایشی دارد.
شیما مجتهدی؛ آرزو تبریزی؛ سید ابراهیم حسینی
چکیده
زمینه و هدف: ورزش می تواند منجر به عصبزایی در مغز پستانداران بالغ شود. تاکنون مطالعات اندکی چگونگی تاثیر نوع ورزش بر عصبزایی را بررسی کردهاند. هدف مطتاعه حاضر بررسی تاثیر مسافت دویدن در روز بر میزان تکثیر سلولی در هیپوکمپ موشهای صحرایی نر بالغ بود. روش تحقیق: تعداد 18 سر موش صحرایی نر بالغ به دنبال یک هفته آشنا سازی با دستگاه نوارگردان، ...
بیشتر
زمینه و هدف: ورزش می تواند منجر به عصبزایی در مغز پستانداران بالغ شود. تاکنون مطالعات اندکی چگونگی تاثیر نوع ورزش بر عصبزایی را بررسی کردهاند. هدف مطتاعه حاضر بررسی تاثیر مسافت دویدن در روز بر میزان تکثیر سلولی در هیپوکمپ موشهای صحرایی نر بالغ بود. روش تحقیق: تعداد 18 سر موش صحرایی نر بالغ به دنبال یک هفته آشنا سازی با دستگاه نوارگردان، به طور تصادفی به سه گروه شامل گروه کنترل (6 سر)، گروه دویدن به مدت 30 دقیقه (6 سر)، و گروه دویدن به مدت 60 دقیقه (6 سر) تقسیم شدند. حیوانات گروه های تجربی روزانه در جلسات 30 و 60 دقیقه ای با سرعت 12 متر بر دقیقه روی نوارگردان برای 14 روز متوالی دویدند. در 10 روز پایانی، به منظور نشاندار کردن سلولهای پس از تقسیم، دوز مشخصی از برمو دی اکسی یوریدین (Brdu) به طور روزانه به حیوانات تزریق شد. 48 ساعت پس از آخرین جلسه فعالیت، حیوانات قربانی شدند و مغز آنها جهت انجام مطالعات ایمونوهیستوشیمی برداشته شد. جهت تجزیه تحلیل دادهها از آزمون های تحلیل واریانس یک سویه و آزمون تعقیبی حداقل اختلاف معنی دار (LSD) در سطح معنی داری 05/0 >p استفاده شد. یافتهها: تعداد سلولهای Brdu+ هم پس از دویدن به مدت 30 (001/p=) و هم پس از دویدن به مدت 60 (001/0p=) دقیقه افزایش معنی داری پیدا کرد؛ ضمن آن که این تغییر در گروه دویدن به مدت 60 دقیقه نسبت به گروه دویدن به مدت 30 دقیقه، به طور معنی دار (001/p=) بیشتر بود. نتیجه گیری: دویدن صرف نظر از زمان طی شده در روز، تکثیر سلولی را در هیپوکمپ موشهای صحرایی نر بالغ افزایش می دهد؛ این در حالی است که هر چه زمان بیشتر در روز طی شود، میزان تکثیر سلولی بهمان نسبت بیشتر تغییر می کند.
فاطمه شب خیز؛ شیما مجتهدی؛ علی اکبرنژاد قره لو؛ فرحناز امیرشقاقی
چکیده
زمینه و هدف: دویدن منجر به افزایش شکل پذیری سیناپسی در مغز می شود. با این حال هنوز اثر نوع دویدن بر تغییر مولکول های وابسته به شکل پذیری به خوبی مشخص نشده است. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر دو نوع تمرین استقامتی برBDNF، و TrkB در هیپوکمپ رت بالغ سالم بود. روش تحقیق: در این تحقیق تجربی 18 سر رت ویستار نر بالغ 8 هفته به صورت تصادفی و مساوی (n=6) به ...
بیشتر
زمینه و هدف: دویدن منجر به افزایش شکل پذیری سیناپسی در مغز می شود. با این حال هنوز اثر نوع دویدن بر تغییر مولکول های وابسته به شکل پذیری به خوبی مشخص نشده است. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر دو نوع تمرین استقامتی برBDNF، و TrkB در هیپوکمپ رت بالغ سالم بود. روش تحقیق: در این تحقیق تجربی 18 سر رت ویستار نر بالغ 8 هفته به صورت تصادفی و مساوی (n=6) به 3 گروه کنترل، دویدن تداومی و دویدن تناوبی تقسیم شدند. حیوانات گروه های تمرینی به مدت 8 هفته روی دستگاه نوارگردان دویدند. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی حیوانات قربانی شدند و هیپوکمپ آن ها از هر دو نیمکره برداشته شد. تغییرات سطوح پروتئینی با روش الایزا بررسی شد. یافته ها: آزمون آنالیز واریانس یکطرفه نشان داد که در گروه دویدن تداومی در مقایسه با گروه کنترل، افزایش معنی داری در BDNF و TrkB وجود داشت (004/0P = ، 001/0˂ P). همچنین تغییرات مشابهی برای گروه دویدن تناوبی مشاهده شد (004/0 P =، 001/0 P ˂)، اما تفاوت معنی داری بین دو نوع تمرین مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که تمرین استقامتی صرف نظر از نوع آن منجر به افزایش BDNF و TrkB در هیپوکمپ رت های سالم بالغ می شود. از آنجا که این دو عامل از اصلی ترین عوامل فرایندهای شکل پذیری هیپوکمپی، حافظه و یادگیری هستند لذا، افزایش سطوح پروتیینی آن ها متعاقب دویدن استقامتی نشان از اثرگذاری مثبت آن بر فرایندهای ذکر شده در افراد بالغ دارد.