رقیه همتی؛ سعید دباغ نیکوخصلت؛ آمنه پوررحیم قورقچی
چکیده
زمینه و هدف: احتمالاً دوزهای مختلف مکمل سیر متعاقب فعالیت استقامتی حاد، بر زمان انعقاد خون اثر متفاوتی دارند. هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر مصرف سه دوز مختلف 500، 750 و 1000 میلی‌‌گرم مکمل سیر بر زمان نسبی ترومبوپلاستین و پروترومبین پس از فعالیت استقامتی شدید در مردان فعال بود. روش تحقیق: تعداد 15 مرد جوان سالم فعال در مرحله رقابت (میانگین ...
بیشتر
زمینه و هدف: احتمالاً دوزهای مختلف مکمل سیر متعاقب فعالیت استقامتی حاد، بر زمان انعقاد خون اثر متفاوتی دارند. هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر مصرف سه دوز مختلف 500، 750 و 1000 میلی‌‌گرم مکمل سیر بر زمان نسبی ترومبوپلاستین و پروترومبین پس از فعالیت استقامتی شدید در مردان فعال بود. روش تحقیق: تعداد 15 مرد جوان سالم فعال در مرحله رقابت (میانگین سنی 88/7± 27 سال، وزن 45/6±9/73 کیلوگرم، و حداکثر اکسیژن مصرفی 49/0±35/59 میلیلیتر/کیلوگرم/دقیقه) با حداقل سه سال فعالیت منظم در دو‌ی استقامتی 5000 متر، به صورت داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند. شرکت کنندگان طی چهار جلسه، دوزهای مختلف سیر (500، 750 و 1000 میلی‌‌گرم پودر سیر) و نشاسته (دارونما) را مصرف کرده و چهار ساعت بعد، یک فعالیت استقامتی به مدت 30 دقیقه با شدت 85-65 درصد حداکثر ضربان قلب هدف را بر روی نوارگردان انجام دادند. نمونه خونی، قبل و چهار ساعت بعد از مصرف مکمل یا دارونما و نیز بلافاصله بعد از فعالیت استقامتی حاد، گرفته شد. تفاوت بین دوزهای مختلف پس از سیر پس از فعالیت استقامتی و تأثیر هر یک از دوزهای سیر با دارونما، با روش تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنیداری 05/0>p محاسبه گردید. یافتهها: سه دوز مصرفی 500، 750 و 1000 میلی‌‌گرم سیر، زمان نسبی ترومبوپلاستین را به طور معنیداری افزایش دادند؛ در حالی که پس از یک جلسه فعالیت استقامتی حاد متعاقب هر سه دوز، زمان نسبی ترومبوپلاستین کاهش معنیداری داشت. این کاهش، پس از مصرف دوز 500 میلی‌‌گرم در مقایسه با 1000 میلی‌‌گرم، به طور معنیداری بیشتر بود. از طرف دیگر، پس از مصرف سه دوز متفاوت سیر و متعاقب یک جلسه فعالیت استقامتی حاد، زمان پروترومبین، تغییر معنیداری نداشت. نتیجهگیری: به نظر می‌‌رسد برای کاهش زمان ترومبوپلاستین پس از یک جلسه فعالیت استقامتی حاد در افراد فعال، مصرف مکمل سیر با دوز 500 میلی‌‌گرم مؤثرتر است.
حامد قیامی تکلیمی؛ آمنه پوررحیم قورقچی؛ محمد ابراهیم بهرام؛ محمد جواد پوروقار
چکیده
زمینه و هدف: نقش محافظتی گلوتامین در برابر تجزیه پروتئین‌‌ها و اثر بالقوه آن در بازتوانی پس از فعالیت‌‌های درمانده‌‌ساز، به خوبی مشخص نشده است. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر مکمل‌‌دهی حاد گلوتامین قبل از یک فعالیت درمانده‌‌ساز بر میزان لاکتات خون و شاخص درد در ورزشکاران جوان بود. روش تحقیق: در این مطالعه نیمه تجربی دوسوکور، ...
بیشتر
زمینه و هدف: نقش محافظتی گلوتامین در برابر تجزیه پروتئین‌‌ها و اثر بالقوه آن در بازتوانی پس از فعالیت‌‌های درمانده‌‌ساز، به خوبی مشخص نشده است. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر مکمل‌‌دهی حاد گلوتامین قبل از یک فعالیت درمانده‌‌ساز بر میزان لاکتات خون و شاخص درد در ورزشکاران جوان بود. روش تحقیق: در این مطالعه نیمه تجربی دوسوکور، 16 ورزشکار مرد (سن: 77/1±87/21 سال، وزن: 02/6±65/72 کیلوگرم، نمایه توده بدن: 75/1± 23 کیلوگرم برمترمربع) به‌‌صورت تصادفی در دو گروه مکمل گلوتامین (8=n) و دارونما (8=n) تقسیم شدند. گروه تجربی، 6/0 گرم مکمل گلوتامین همراه با 500 میلیلیتر آب، به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن نیم ساعت قبل از فعالیت نوشیدند. گروه دارونما محلول دو درصد دکسترین را بدون گلوتامین مصرف نمودند. میزان لاکتات با استفاده از دستگاه لاکتومتر و شاخص درد با پرسشنامه مقیاس عددی درد (NPRS)، در فواصل زمانی قبل، بلافاصله، 30 دقیقه و 60 دقیقه پس از پروتکل درمانده‌‌ساز اندازهگیری شد. داده‌‌ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنی داری 05/0>p مورد بررسی قرار گرفتند. یافتهها: سطح لاکتات خون و شاخص درد بلافاصله پس از فعالیت درمانده‌‌ساز در هر دو گروه به طور معنیداری افزایش یافت (05/0>p). در زمان 30 دقیقه پس از اتمام فعالیت، سطح لاکتات خون و شاخص درد نسبت به بلافاصله بعد از فعالیت، در هر دو گروه کاهش معنیداری داشت (05/0>p). روند کاهش سطح لاکتات و شاخص درد تا 60 دقیقه پس از اتمام فعالیت همچنان ادامه داشت، اما این کاهش در گروه مکمل گلوتامین بیشتر از گروه دارونما بود (05/0>p). همچنین تفاوت بین‌‌گروهی معنیداری در سطح لاکتات خون (30 و60 دقیقه) و شاخص درد (بلافاصله، 30 و60 دقیقه) بعد از فعالیت درمانده‌‌ساز وجود داشت (05/0>p). نتیجهگیری: پیشنهاد می‌شود ورزشکاران از مکمل گلوتامین، برای کاهش سطح لاکتات خون و شاخص درد قبل از اجرای فعالیت‌‌های درمانده‌‌ساز استفاده کنند.
آمنه پوررحیم قورقچی؛ علی احمدزاده؛ رقیه افرونده
چکیده
زمینه و هدف: اثر تمرین مقاومتی- غوطهوری در آب سرد بر آسیب عضله و التهاب مشخص نیست. هدف تحقیق حاضر بررسی اثر 8 هفته تمرین مقاومتی- غوطهوری در آب سرد بر آسیب عضلانی و التهاب متعاقب یک فعالیت مقاومتیحاد در بازیکنان مرد فوتسال بود. روش تحقیق: تعداد ۲۰ بازیکن فوتسال داوطلب (سن ۰۷/۳±۲۶ سال و نمایه توده بدن ۴0/۳±۲۴ ...
بیشتر
زمینه و هدف: اثر تمرین مقاومتی- غوطهوری در آب سرد بر آسیب عضله و التهاب مشخص نیست. هدف تحقیق حاضر بررسی اثر 8 هفته تمرین مقاومتی- غوطهوری در آب سرد بر آسیب عضلانی و التهاب متعاقب یک فعالیت مقاومتیحاد در بازیکنان مرد فوتسال بود. روش تحقیق: تعداد ۲۰ بازیکن فوتسال داوطلب (سن ۰۷/۳±۲۶ سال و نمایه توده بدن ۴0/۳±۲۴ کیلوگرم/مترمربع)، به طور تصادفی در گروههای کنترل و تجربی قرار گرفتند. بعد از خونگیری اول، دو گروه، یک تمرین مقاومتیحاد دایرهای با 75 درصد یک تکرار بیشینه را در 5 ایستگاه، 3 نوبت،۱۰-۸ تکرار و استراحت۹۰ ثانیهای بین نوبتها و 5 دقیقهای بین ایستگاهها اجرا کردند. خونگیری دوم انجام شد و ۴۸ ساعت بعد، گروه تجربی 8 هفته تمرین مقاومتی دایرهای را 3 جلسه در هفته مانند تمرین مقاومتیحاد انجام دادند و بلافاصله بعد از تمرین، ۲۰ دقیقه در آب سرد ۱۰-۵ درجه سانتیگراد غوطهور شدند. ۴۸ ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین، خونگیری سوم انجام شد. سپس دو گروه تجربی و کنترل، تمرین حاد مقاومتی دایرهای دوم را اجرا کردند و خونگیری چهارم صورت گرفت. کراتین کیناز (CK) با دستگاه اتوآنالایزر آلفا کلاسیکو کیت بیونیک ایران و شمارش سلول های سفید خون (WBC) و زیرردههای آن با دستگاه اتو آنالایزر هماتولوژیک BC-3000و کیت میندری چین اندازهگیری شد. تفاوت متغیرها در زمانهای مختلف با روش تحلیل واریانس دو راهه 2×4 و تفاوت دو گروه با آزمون t مستقل در سطح 05/0>p بررسی شد. یافته ها: CK (۰۰۱/۰=p)، WBC و نوتروفیلها (۰۰۱/۰=p) متعاقب فعالیت مقاومتیحاد اول، در دو گروه به طور معنیداری افزایش یافتند. 8 هفته تمرین مقاومتی- غوطهوری در آب سرد، CK (۰۰4/۰=p)، WBC، نوتروفیلها، مونوسیتها و لنفوسیتها (۰۰۱/۰=p) را گروه تجربی در مقایسه با کنترل بهطور معنیداری کاهش داد. به علاوه، 8 هفته تمرین مقاومتی- غوطهوری در آب سرد، CK، WBC، نوتروفیلها (۰۰۱/۰=p) و لنفوسیتها (۰۰4/۰=p) را متعاقب فعالیت مقاومتیحاد دوم در مقایسه با کنترل بهطور معنیداری کاهش داد؛ در حالیکه مونوسیتها تغییر معنیداری (۰۵/۰<p) نکردند. نتیجه گیری: تمرین مقاومتی همراه با غوطهوری در آب سرد می تواند آسیبعضلانی و التهاب را متعاقب فعالیت حاد کاهش دهد.
آمنه پوررحیم قورقچی؛ مهدی پهلوانی
چکیده
زمینه و هدف: استعدادیابی، شناسایی عوامل موفقیت را برای رسیدن به قله های افتخار در تمامی رشته های ورزشی و به خصوص رشته شنا هموار میسازد و زمان رسیدن به اجراهای ورزشی بهتر توسط ورزشکاران زبده را کاهش می دهد. هدف از تحقیق حاضر بررسی ویژگی های آنتروپومتریکی، بیومکانیکی و آمادگی جسمانی و عملکردی پسران نوجوان نخبه در استعدادیابی ...
بیشتر
زمینه و هدف: استعدادیابی، شناسایی عوامل موفقیت را برای رسیدن به قله های افتخار در تمامی رشته های ورزشی و به خصوص رشته شنا هموار میسازد و زمان رسیدن به اجراهای ورزشی بهتر توسط ورزشکاران زبده را کاهش می دهد. هدف از تحقیق حاضر بررسی ویژگی های آنتروپومتریکی، بیومکانیکی و آمادگی جسمانی و عملکردی پسران نوجوان نخبه در استعدادیابی و پیش بینی عملکرد در شنای 50 متر کرال سینه بود. روش تحقیق: 39 شناگر نوجوان نخبه پسر 12-11 ساله، شرکت کننده در ماده 50 متر کرال سینه در مسابقات قهرمانی کشور، که رتبه های برتر را در مسابقات قهرمانی استان های خود به دست آورده و به مسابقات کشوری راه یافته بودند، رضایت نامه را تکمیل کردند. پارامترهای آنتروپومتریکی، بیومکانیکی وآمادگی جسمانی و عملکردی آزمودنی ها بر اساس فرم ریدکو، اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از میانگین±انحراف معیار و آزمون فریدمن تحلیل شدند. یافته ها: بین میانگین رتبه طول اندام ها، زوایای مفاصل و ویژگی های جسمانی-عملکردی تفاوت معنی داری مشاهده شد (0/05>p). طول کف دست (17/82 سانتی متر)، طول ساعد (25/89 سانتی متر) و طول پا (26/39 سانتیمتر) مهم ترین شاخص های آنتروپومتریکی؛ باز شدن بیش از حد آرنج (3/72 درجه)، دور شدن پنجه پا از ساق (6/69 درجه) و بازشدن گردن (40/79 درجه) مهم ترین شاخص های بیومکانیکی و سرعت عمل و عکس العمل (21/26 سانتی متر)، انعطاف پذیری (27/02 سانتی متر) و پرش ارتفاع (توان) (31/07 سانتی متر)، مهم ترین شاخص های آمادگی جسمانی و عملکردی در استعدادیابی شناگران نخبه پسر در رده سنی 12-11 سال کشور در ماده 50 متر کرال سینه بودند. بین میانگین رتبه مقدار چربی در سه ناحیه فوق خاری، تحت کتفی و سه سر بازویی اختلاف معنیداری وجود نداشت و بین میانگین رتبه قدرت دست چپ و قدرت دست راست تفاوت معنی داری مشاهده نشد (0/05<p). نتیجه گیری: با توجه به رتبه های بدست آمده، اهمیت همه شاخص های آنتروپومتریک، بیومکانیک، و جسمانی – عملکردی برای موفقیت در شنای کرال سینه سرعت یکسان نیست و اولویت ها باید مورد توجه مربیان قرار گیرد.
