منیژه نوروزیان؛ حمید رجبی؛ فاطمه پناه زاده
چکیده
زمینه و هدف: از آنجا که سکته مغزی موجب افزایش سایتوکاین‌های پیش التهابی می‌شود و کیفیت خواب را تحت تأثیر قرار می‌دهد؛ در تحقیق حاضر به بررسی اثر 6 هفته تمرین تای‌چی بر مقادیر سرمی عامل نکروز کننده تومور آلفا (TNF-α) و کیفیت خواب زنان با عارضه سکته مغزی پرداخته شد. روش تحقیق: بیست نفر از زنان شهر قم با عارضه سکته مغزی (با میانگین سن 3/55±65/80 ...
بیشتر
زمینه و هدف: از آنجا که سکته مغزی موجب افزایش سایتوکاین‌های پیش التهابی می‌شود و کیفیت خواب را تحت تأثیر قرار می‌دهد؛ در تحقیق حاضر به بررسی اثر 6 هفته تمرین تای‌چی بر مقادیر سرمی عامل نکروز کننده تومور آلفا (TNF-α) و کیفیت خواب زنان با عارضه سکته مغزی پرداخته شد. روش تحقیق: بیست نفر از زنان شهر قم با عارضه سکته مغزی (با میانگین سن 3/55±65/80 سال، وزن 14/00±68/41 کیلوگرم و شاخص توده بدنی 5/15±26/33 کیلوگرم بر مترمربع) به صورت داوطلبانه در تحقیق شرکت کرده و به طور تصادفی به گروه تجربی (10 نفر) و کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. آزمودنی‌های گروه تجربی به مدت 6 هفته، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه به مدت 60 دقیقه تمرینات تای چی را به اجرا درآوردند. گروه کنترل طی این دوره در هیچ گونه فعالیت ورزشی شرکت نکردند. از همه آزمودنیها قبل و بعد از 6 هفته تمرین، در حالت ناشتا خونگیری به عمل آمد. به منظور اندازهگیری مقادیر سرمی عامل نکروز کننده تومور آلفا از کیت الایزای TNF-α ساخت شرکت کازوبایو بایوتک چین- آمریکا و دارای حساسیت 1/95 پیکوگرم بر میلی لیتر استفاده شد؛ و جهت ارزیابی کیفیت خواب شرکت کنندگان از پرسشنامه کیفیت خواب پیتسبرگ استفاده شد. تجزیه و تحلیل دادهها با استفاده از آزمونهای t وابسته و t مستقل در سطح معنیداری 0/05>p انجام گرفت. یافته‌ها: مقادیر سرمی TNF-α نسبت به گروه کنترل به طور معنیداری (0/007>p) کاهش یافت؛ اما در کیفیت خواب، بهبودی معنیداری مشاهده نشد (0/05<p). نتیجه‌گیری: تمرین تای‌چی میتواند به عنوان یک مداخله موثر برای کاهش وضعیت التهاب در زنان با عارضه سکته مغزی، در نظر گرفته شود.
حسین طاهری چادرنشین؛ سید حسین ابطحی ایوری؛ حسین شیروانی؛ محمد رضا یوسفی
چکیده
زمینه و هدف: پراکسید هیدروژن (2O2H) باعث بیان عامل رشد اندوتلیال عروقی (VEGF) می‌شود، این در حالی است که این دو عامل خود تحت تاثیر تمرینات ورزشی و ویتامین E قرار می‌گیرند. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر مصرف ویتامین E سوکسینات و تمرینات تداومی و تناوبی برVEGF و 2O2H مغز موش‌های صحرایی بود. روش تحقیق: 56 سر موش صحرایی آلبینو ویستار (12 هفته سن، 250 ...
بیشتر
زمینه و هدف: پراکسید هیدروژن (2O2H) باعث بیان عامل رشد اندوتلیال عروقی (VEGF) می‌شود، این در حالی است که این دو عامل خود تحت تاثیر تمرینات ورزشی و ویتامین E قرار می‌گیرند. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر مصرف ویتامین E سوکسینات و تمرینات تداومی و تناوبی برVEGF و 2O2H مغز موش‌های صحرایی بود. روش تحقیق: 56 سر موش صحرایی آلبینو ویستار (12 هفته سن، 250 تا 300 گرم وزن) به طور تصادفی در 7 گروه کنترل (C)، حامل (V)، مکمل (S)، تمرین تداومی (CT)، تمرین تداومی + مصرف مکمل (CT+S)، تمرین تناوبی (IT) و تمرین تناوبی + مصرف مکمل (IT+S) تقسیم شدند. مغز موش‌ها متعاقب 6 هفته تمرین تداومی (80 درصد max2VO) و تناوبی (95 تا 100 درصد max2VO) توام با مصرف ویتامین E (60 میلی‌گرم/کیلوگرم وزن بدن/روز) برداشته شد. محتوای VEGF به روش ساندویچ الایزا و 2O2H به روش رنگ سنجی اندازهگیری شدند. از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی بونفرونی برای استخراج نتایج در سطح 0/05>p استفاده شد. یافته‌ها: سطوح 2O2H (به ترتیب با 0/01=p و 0/001=p) وVEGF (به ترتیب با 0/007=p و 0/001=p) مغز به طور معنیداری در هر دو گروه CT و IT نسبت به گروه C افزایش یافت؛ به گونـه‌ای که افزایش 2O2H وVEGF در گروه IT نسبت به CT بیشتر بود (0/02=p برای هر دو عامل 2O2H وVEGF). با وجود این، مکمل‌دهی ویتامین E تاثیری بر 2O2H (به ترتیب با 0/59=p= 0/99 ،p و 0/51=p) و VEGF (به ترتیب با 0/99=p= 0/99 ،p و 0/67=p) مغز سه گروه S،CT+S وIT+S نداشت. به علاوه، همبستگی معنیداری بین 2O2H و VEGF مغز دیده شد (0/001=p= 0/73 ،r). نتیجه‌گیری: اجرای تمرینات ورزشی تناوبی با حداکثر شدت نسبت به اجرای تداومی، موجب افزایش بیشتری در عوامل درگیر در رگ زایی می‌شود و مکمل‌دهی ویتامین E سوکسینات تاثیری بر این سازگاری‌های ندارد.
داریوش شیخ الاسلامی وطنی؛ گلاله قادری آلمانه
چکیده
زمینه و هدف: برخی تحقیقات اثربخشی تمرینات ورزشی بر عوارض جانبی بیماری MS را نشان داده اند. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر تمرین های مقاومتی پیشرونده بر تعادل، درصد چربی، قدرت و استقامت عضلانی در زنان و مردان مبتلا به MS بود. برای این منظور ۱۸بیمار (با میانگین سن ۹/۷±۴/۲۹ سال، وزن ۴/۱۴±۷/۶۹ کیلوگرم) به شیوة هدفمند انتخاب و سپس به ...
بیشتر
زمینه و هدف: برخی تحقیقات اثربخشی تمرینات ورزشی بر عوارض جانبی بیماری MS را نشان داده اند. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر تمرین های مقاومتی پیشرونده بر تعادل، درصد چربی، قدرت و استقامت عضلانی در زنان و مردان مبتلا به MS بود. برای این منظور ۱۸بیمار (با میانگین سن ۹/۷±۴/۲۹ سال، وزن ۴/۱۴±۷/۶۹ کیلوگرم) به شیوة هدفمند انتخاب و سپس به صورت تصادفی به دو گروه آزمایشی (۱۰ نفر) و کنترل (۸ نفر) تقسیم شدند. گروه آزمایشی به مدت ۱۲ هفته، هر هفته ۳ جلسه و هر جلسه به مدت ۷۰ دقیقه با شدت ۵۰ تا ۸۰ درصد یک تکرار بیشینه تمرینات مقاومتی پیشرونده را اجرا کردند. در این مدت گروه کنترل هیچگونه فعالیت بدنی منظمی نداشت. برای ارزیابی تعادل از آزمون استورک، درصد چربی بدن از آزمون یوهاژ، قدرت عضلانی از آزمون یک تکرار بیشینه و استقامت عضلانی از آزمون استقامت عضلانی پویا استفاده گردید. از آزمون تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنی داری 0/05>p جهت تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که پس از ۱۲ هفته تمرین مقاومتی در گروه آزمایشی، قدرت عضلانی (0/0001=p)، تعادل (0/002=p)، استقامت عضلانی (0/0001=p) افزایش و درصد چربی (0/02=p) کاهش معنیداری پیدا کرده است. همچنین در پسآزمون بین دو گروه به لحاظ قدرت عضلانی اختلاف معنیداری به نفع گروه تجربی وجود داشت (0/0001=p). نتیجه گیری: اجرای تمرینات مقاومتی به مدت ۱۲ هفته با شدت مورد نظر موجب بهبود فاکتورهای مرتبط با آمادگی جسمانی بیماران مبتلا به MS می شود و نسخه مناسبی برای افزایش آمادگی جسمانی این افراد می باشد.
وحیده مسلمی پور؛ بهروز ایمری؛ فرید مسلمی پور
چکیده
زمینه و هدف: اطلاعات متفاوتی درباره تأثیر انواع فعالیت های ورزشی برعوامل انعقادی وجود دارد. از این رو، هدف مطالعه حاضر بررسی تأثیر 8 هفته تمرینات ریووفلکس اکستریم بر برخی از شاخصهای انعقادی در زنان بزرگسال بود. روش تحقیق: جامعه آماری این تحقیق زنان رده سنی 25 تا 40 سال شهرستان آزادشهر بودند که از بین داوطلبین، تعداد 30 نفر به صورت تصادفی ...
بیشتر
زمینه و هدف: اطلاعات متفاوتی درباره تأثیر انواع فعالیت های ورزشی برعوامل انعقادی وجود دارد. از این رو، هدف مطالعه حاضر بررسی تأثیر 8 هفته تمرینات ریووفلکس اکستریم بر برخی از شاخصهای انعقادی در زنان بزرگسال بود. روش تحقیق: جامعه آماری این تحقیق زنان رده سنی 25 تا 40 سال شهرستان آزادشهر بودند که از بین داوطلبین، تعداد 30 نفر به صورت تصادفی انتخاب شدند. این افراد به‌صورت تصادفی به دو گروه 15 نفری گروه کنترل و تمرین با دستگاه ریووفلکس اکستریم تقسیم شدند. گروه تجربی پروتکل تمرینی کششی و مقاومتی با استفاده از ریووفلکس اکستریم را به مدت 8 هفته و 3 جلسه در هر هفته انجام دادند. تمرینات هر جلسه به مدت 60 دقیقه (15 دقیقه گرم کردن، 40 دقیقه تمرین و 5 دقیقه سرد کردن) انجام شد. از آزمودنی‌های تحقیق 24 ساعت قبل از شروع تمرین و 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی (بعد از 8 هفته)، نمونه‌های خونی گرفته شد. متغیرهای زمان نسبی ترمبوپلاستین فعال شده و زمان پروترومبین با استفاده از دستگاه استاگو و سطوح فیبرینوژن پلاسما به روش انعقادی، اندازهگیری شدند. برای مقایسه اختلافات بین گروهی از آزمون t مستقل و برای بررسی تغییرات درون‌گروهی از آزمون t وابسته استفاده گردید و سطح معنی داری 0/05≥p در نظر گرفته شد. یافته ها: تمرینات ریووفلکس اکستریم موجب کاهش میزان فیبرینـوژن نسبـت به گروه کنترل شد (0/02=p)؛ اما تفاوت معنی داری بین دو گـروه در مقادیـر نسبـی ترمبتوپلاستین فعـال شـده (0/76=p) و زمان پروترومبین (0/24=p) مشاهده نگردید. نتیجه گیری: تمرین قدرتی و کششی با ریووفلکس اکستریم، احتمالاً عامل مؤثری در بهبود متغیرهای خونی مرتبط با عوامل خطرزای بیماری های قلبی- عروقی، به خصوص کاهش لخته خون در زنان بزرگسال است.
مهناز امیدی؛ محمدرضا یوسفی
چکیده
زمینه و هدف : دیابت ملیتوس به گروهی از اختلالات متابولیکی اشاره دارد که با افزایش طولانی‌مدت قند خون همراه است. از آنجا که تمرینات ورزشی منظم معمولاً باعث بهبود برخی بیماری‌ها می گردد و بی تمرینی متعاقب آن، ممکن است باعث برگشت دوباره این بیماری ها شود؛ هدف از تحقیق حاضر تاثیر 4 هفته بی تمرینی متعاقب 8 هفته تمرین هوازی بر غلظت گلوکز ...
بیشتر
زمینه و هدف : دیابت ملیتوس به گروهی از اختلالات متابولیکی اشاره دارد که با افزایش طولانی‌مدت قند خون همراه است. از آنجا که تمرینات ورزشی منظم معمولاً باعث بهبود برخی بیماری‌ها می گردد و بی تمرینی متعاقب آن، ممکن است باعث برگشت دوباره این بیماری ها شود؛ هدف از تحقیق حاضر تاثیر 4 هفته بی تمرینی متعاقب 8 هفته تمرین هوازی بر غلظت گلوکز ناشتا، انسولین و هموگلوبین گلیکوزیله شده سرم خون در موش‌های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین بود. روش تحقیق: تعداد 60 سر موش صحرایی نر سالم نژاد آلبینو ویستار تهیه و با استفاده از داروی استرپتوزوتوسین دیابتی گردیدند. پس از آشکار شدن آثار دیابت، به گروههای کنترل (30 سر) و تمرین (30 سر) تقسیم شدند. قبل از شروع پروتکل تمرینی، از هر گروه تعداد 10 سر برای به دست آوردن مقادیر پیش آزمون تشریح شدند؛ و 10 سر دیگر بعد از انجام 8 هفته تمرین و 10 سر آخری بعد از 4 هفته بی تمرینی تشریح گردیدند. گروههای تمرینی، هفته‌ای 3 جلسه با شدت و مدت پیشرونده با رعایت اصل اضافه‌بار تدریجی به انجام تمرین هوازی پرداختند و بعد از انجام 8 هفته تمرین هوازی، به مدت 4 هفته بدون تمـرین ماندند. بـرای تجـزیه و تحلیـل داده ها از آزمون تحلیل واریـانس با انـدازه های مکرر و آزمون تعقیبی توکی در سطـح معنیداری 0/05> pاستفـاده شـد. یافته‌ها: گلوکز نـاشتا (0/001=p)، انسولین (0/001=p) و هموگلوبین گلیکوزیله شده (0/001=p) سرم خون بعد از 8 هفته تمرین هوازی بهبود یافتند؛ ولی به دنبال 4 هفته بی تمرینی، افزایش معنی داری داشتند (0/05>p). نتیجه گیری: توصیه می شود که بیماران مبتلا به دیابت نوع 2، حداقل 3 روز در هفته به انجام تمرینات هوازی مثل پیاده روی و دویدن و غیره بپردازند و با گذشت زمان، از قطع تمرینات ورزشی خودداری کنند.
محمدحسین نوری؛ حیدر صادقی؛ محمد رضا امیرسیف الدینی؛ علی عباسی
چکیده
زمینه و هدف: بهکارگیری ابزار مناسب، روشهای علمی و سیستماتیک استعدادیابی می تواند فرآیند شناسایی و پرورش استعدادهای ورزشی افراد را برای رسیدن به سطح قهرمانی سرعت بخشیده و شرایطی فراهم آورد که ورزشکاران مستعد هر چه سریعتر به بالاترین سطح عملکردی خود دست پیدا کرده و عمر قهرمانی بیشتری را تجربه کنند. مطالعات صورت گرفته در حوزه ...
بیشتر
زمینه و هدف: بهکارگیری ابزار مناسب، روشهای علمی و سیستماتیک استعدادیابی می تواند فرآیند شناسایی و پرورش استعدادهای ورزشی افراد را برای رسیدن به سطح قهرمانی سرعت بخشیده و شرایطی فراهم آورد که ورزشکاران مستعد هر چه سریعتر به بالاترین سطح عملکردی خود دست پیدا کرده و عمر قهرمانی بیشتری را تجربه کنند. مطالعات صورت گرفته در حوزه استعدادیابی ورزشی، در قالب تعیین شاخصهای مؤثر، یا تهیه نورم از ورزشکاران نخبه (هنجاریابی) صورت گرفته اند. هدف این تحقیق طراحی الگوی هوشمند استعدادیابی فوتبال بر اساس شاخصهای اصلی و وزندار حاصل از تحلیل سلسله مراتبی متغیرهای بیومکانیکی، روانشناختی، فیزیولوژیکی و مهارتی بر پایه منطق فازی بود. روش تحقیق: در این پژوهش با استفاده از پرسشنامه تحلیل سلسله مراتبی از مربیان و متخصصین استعدادیابی فدراسیون فوتبال جمهوری اسلامی ایران نظرخواهی گردید و با بهکارگیری نرم افزار اکسپرت چویس پرسشنامه ها تحلیل و مهم‌ترین شاخصهای استعدادیابی فوتبال انتخاب گردید. سپس بر اساس نورم ورزشکاران 14 تا 16 سال نخبه و ملیپوش فوتبال ایران در شاخصهای تعیین شده، الگویی هوشمند بر پایه منطق فازی طراحی گردید. یافته ها: الگوی هوشمند رکورد فوتبالیست های 14 تا 16 سال در متغیرهای اصلی را بهعنوان ورودی دریافت کرد و فوتبالیستها را در مقایسه با نورم ملیپوشان 14 تا 16 سال، در وضعیتهای نامتناسب با رشته فوتبال، نیمهمتناسب، متناسب، استعداد درخشان و نادر طبقهبندی کرد. نتیجه گیری: الگوی هوشمند استعدادیابی رکورد فوتبالیستها را در متغیرهای چابکی و انعطافپذیری (بیومکانیکی)، انگیزه و تمرکز و اعتمادبهنفس (روانشناختی)، ظرفیت قلبی تنفسی (فیزیولوژیکی)، دریبل و کنترل توپ (مهارتی) که از طریق فرآیند تحلیل سلسله مراتبی متغیرها بهعنوان اساسیترین شاخصها تعیین و وزن دهی شدهاند را دریافت و پس از مقایسه با نورم فوتبالیست های نخبه و ملی پوش، قابلیت و استعداد آنان را در خروجی الگو رتبه بندی و نمایان می‌سازد. بر اساس یافته ها، الگوی هوشمند، میتواند برای شناسایی ورزشکاران مستعد رشته فوتبال در ردههای پایه مورد استفاده قرار گیرد.
مهدیه علیزاده؛ محمدرضا اسد؛ سعید نقیبی
چکیده
زمینه و هدف: دیابت یکی از معضلات سلامتی در تمامی جوامع محسوب می شود و مداخله ورزشی از جمله رویکردهای بهبود وضعیت افراد دیابتی تلقی می‌گردد. هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر تمرین استقامتی بر بیان ژن امنتین-۱ بافت چربی احشایی در موش‌های نر دیابتی نژاد ویستار بود. روش تحقیق: از بین 19 سر رت نر نژاد ویستار، به صورت تصادفی ۶ سر رت به عنوان ...
بیشتر
زمینه و هدف: دیابت یکی از معضلات سلامتی در تمامی جوامع محسوب می شود و مداخله ورزشی از جمله رویکردهای بهبود وضعیت افراد دیابتی تلقی می‌گردد. هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر تمرین استقامتی بر بیان ژن امنتین-۱ بافت چربی احشایی در موش‌های نر دیابتی نژاد ویستار بود. روش تحقیق: از بین 19 سر رت نر نژاد ویستار، به صورت تصادفی ۶ سر رت به عنوان گروه کنترل پایه انتخاب شدند. دیابت بر رت های باقی مانده از طریق رژیم غذایی پر چرب و تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین القا گردید. سپس رت ها به طور تصادفی به دو گروه دیابتی تمرین استقامتی (6 سر) و کنترل دیابتی (7 سر) تقسیم شدند. تمرین استقامتی شامل دویدن روی نوارگردان با سرعت 50 تا 70 درصد VO2max و با رعایت اصل اضافه بار 5 روز در هفته به مدت 8 هفته انجام گرفت. پس از پایان ۸ هفته تمرین، از طریق استخراج بافت چربی احشایی، نمونه ها جمع‌آوری گردید. اندازه گیری بیان ژن امنتین -1 با روش RT-PCR انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS از طریق آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری 0/05>p انجام گرفت. یافته ها: تفاوت معنی داری در وزن موش ها در حالت پایه و پس از 8 هفته تمرین استقامتی وجود نداشت (0/05<p). اما 8 هفته تمرین استقامتی تداومی در رت های دیابتی شده باعث افزایش معنیدار بیان ژن امنتین-۱ بافت چربی احشایی شد (0/001<p). نتیجه گیری: با توجه به تاثیر تمرین استقامتی بر افزایش بیان ژن امنتین -1 و نقش این عامل در فعال نمودن مسیر AKT و افزایش برداشت گلوکز توسط بافت چربی، احتمال می‌رود افزایش بیان این آدیپوکاین نقش مهمی در کاهش قند خون بیماران دیابتی داشته باشد.
سمانه ناظمیان؛ روح الله حق شناس؛ محسن ابراهیمی
چکیده
زمینه و هدف: چاقی و نداشتن فعالیت بدنی از جمله عوامل ابتلا به بیماری قلبی- عروقی است. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر چهار هفته تمرین هوازی بر اندوتلین-1 و پپتید ناتریورتیک دهلیزی زنان چاق بود. روش تحقیق: به همین منظور 19 نفر از زنان چاق شهر آمل با میانگین سن (3/3±94/27 سال)، وزن (12/5±4/85 کیلوگرم)، قد (91/4±163 سانتیمتر)، BMI (82/2±28/32 کیلوگرم ...
بیشتر
زمینه و هدف: چاقی و نداشتن فعالیت بدنی از جمله عوامل ابتلا به بیماری قلبی- عروقی است. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر چهار هفته تمرین هوازی بر اندوتلین-1 و پپتید ناتریورتیک دهلیزی زنان چاق بود. روش تحقیق: به همین منظور 19 نفر از زنان چاق شهر آمل با میانگین سن (3/3±94/27 سال)، وزن (12/5±4/85 کیلوگرم)، قد (91/4±163 سانتیمتر)، BMI (82/2±28/32 کیلوگرم بر متر مربع) به صورت در دسترس انتخاب و پس از همسان سازی، در دو گروه تمرین (9=n) و گروه کنترل (10=n) قرار گرفتند. برنامه تمرینی گروه تجربی یک برنامه تمرین هوازی، سه جلسه در هفته، به مدت 4 هفته بود، که شامل 10 الی 15 دقیقه گرم کردن، 15 دقیقه تمرین بر روی چرخ کارسنج و 45 دقیقه حرکات هماهنگ هوازی، با شدت 60 الی 72 درصد حداکثر ضربان قلب بود. نمونه گیری خون آزمودنیها، قبل از شروع پروتکل و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، بعد از 12 ساعت ناشتایی گرفته شد. برای اندازه گیری متغیرهای بیوشیمیایی از روش الایزا و برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها، از آزمون تحلیل واریانس و تحلیل کوواریانس استفاده گردید. در تمام آزمون ها سطح معنی داری 0/05>p در نظر گرفته شد. یافته ها: چهار هفته تمرین هوازی باعث کاهش عملکرد سیستم فعال کننده اندوتلین-1 در زنان چاق شد (0/007=p)، اما تغییرات ANP از لحاظ آماری معنی دار نبود (0/14=p). نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش، اجرای منظم تمرینات هوازی منجر به بهبود سیستم اندوتلیال عروق و متابولیسم بدن در زنان چاق می شود.
رحمان سوری؛ فاطمه محمودی؛ اعظم رمضان خانی؛ کیا رنجبر
چکیده
زمینه و هدف: نسفاتین-1 و نوروپپتید Y به ترتیب دو هورمون ضداشتها و اشتهاآور هستند که نقش مهمی در تعادل انرژی و چاقی ایفا می‌نمایند. پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر 12 هفته تمرین مقاومتی بر هورمون های نسفاتین-1 و نوروپپتید Y در مردان چاق کم تحرک صورت گرفت. روش تحقیق: در این مطالعه نیمه تجربی، تعداد 30 نفر از مردان 48 تا 60 سال با 30BMI≥ انتخاب ...
بیشتر
زمینه و هدف: نسفاتین-1 و نوروپپتید Y به ترتیب دو هورمون ضداشتها و اشتهاآور هستند که نقش مهمی در تعادل انرژی و چاقی ایفا می‌نمایند. پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر 12 هفته تمرین مقاومتی بر هورمون های نسفاتین-1 و نوروپپتید Y در مردان چاق کم تحرک صورت گرفت. روش تحقیق: در این مطالعه نیمه تجربی، تعداد 30 نفر از مردان 48 تا 60 سال با 30BMI≥ انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تمرین مقاومتی و کنترل تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل 12 هفته تمرین مقاومتی، 3 جلسه در هفته، 3 دوره با 13-10 تکرار در هر جلسه و با شدت 75-50 درصد یک تکرار بیشینه و زمان استراحت 90-60 ثانیه بود. هر 4 هفته یک تکرار بیشینه جدید آزمودنی ها محاسبه و مجدداً مقادیر وزنه ها تعدیل می‌گردید. نمونه‌گیری خونی قبل و بعد از 12 هفته برای اندازهگیری غلظت سرمی نسفاتین-1 و نوروپپتید Y اخذ گردید. جهت استخراج نتایج از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه‌های تکـراری استفـاده گردید و سطح معنی داری 0/05>p در نظر گرفته شد. یافته‌ها: به دنبال انجام 12 هفته تمرین مقاومتی، تغییر معنیداری در سطح نسفاتین-1 ایجاد نگردید (0/66=p)، در حالی که سطح نوروپپتید Y به طور معنی داری افزایش یافت (0/01=p). به علاوه، کاهش معنی داری در نمایه توده بدنی (0/02=p)، درصد چربی بدن (0/01=p) و دور کمر (0/0001=p) در گروه تمرین مشاهده شد. نتیجه‌گیری: عدم تغییر معنی دار غلظت نسفاتین-1 در افراد چاق دال بر آن است که نوع، شدت و مدت زمان این نوع تمرین برای ایجاد تغییر در این متغیر کافی نبوده است؛ اما افزایش معنی دار نوروپپتیدY نشانه تعادل انرژی منفی پس از تمرین مقاومتی می باشد.
فرحناز امیرشقاقی؛ فریبرز هوانلو؛ مریم نورشاهی؛ محمد شبانی
چکیده
زمینه و هدف: تمرینات ورزشی در محیط‌های هایپوکسی اثرات فیزیولوژیک متفاوتی بر دستگاه های مختلف بدن می‌گذارند که میتواند سازگاری‌های مفیدی در بدن ورزشکاران ایجاد کند. هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر 8 هفته تمرینات سرعتی تکراری در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر میزان عامل رشد اندوتلیال عروقی (VEGF) شناگران بود. روش تحقیق: تحقیق حاضر از نوع ...
بیشتر
زمینه و هدف: تمرینات ورزشی در محیط‌های هایپوکسی اثرات فیزیولوژیک متفاوتی بر دستگاه های مختلف بدن می‌گذارند که میتواند سازگاری‌های مفیدی در بدن ورزشکاران ایجاد کند. هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر 8 هفته تمرینات سرعتی تکراری در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر میزان عامل رشد اندوتلیال عروقی (VEGF) شناگران بود. روش تحقیق: تحقیق حاضر از نوع مطالعات نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون است که در آن 30 شناگر نخبه دختر شرکت داشتند. این افراد به صورت تصادفی در سه گروه 10 نفری شامل دو گروه تجربی (گروه تمرینی در شرایط هایپوکسی و گروه تمرینی در شرایط نورموکسی) و گروه کنترل قرار گرفتند. برنامه تمرینی برای هر دو گروه تجربی به مدت 8 هفته مشتمل بر 2 جلسه تمرین با ارگومتر شنا و 3 جلسه تمرین در استخر به اجرا درآمد. پروتکل تمرینی با شدت و مدت زمان یکسان (9 کوشش 30 ثانیه ای با شدت 80 درصد حداکثر اجرا، همراه با 2 دقیقه استراحت بین هر کوشش) بر روی ارگومتر شنا اجرا گردید؛ با این تفاوت که تمرینات گروه تمرین در شرایط هایپوکسی با فشار سهمی اکسیژن 14 درصد معادل شرایط فشار اکسیژن در ارتفاع 3500 متر انجام شد. گروه کنترل در این زمان فقط به اجرای 5 جلسه تمرین عادی شنای خود پرداختند. مقادیر VEGF هر سه گروه، قبل و بعد از 8 هفته به روش الایزا سنجیده شد. نتایج توسط نرم افزار آماری SPSS نسخه 16 با استفاده از آزمون آماری تحلیل واریانس در سطح معنی داری 0/05≥p استخراج گردید. یافته ها: در هر دو گروه هایپوکسی (0/01<p) و نورموکسی (0/04<p) میانگین پس آزمون VEGF بالاتر از پیش آزمون بود؛ اما این تفاوت بین گروه ها از لحاظ آماری معنی دار نبود (0/05<p). نتیجه گیری: شرایط هایپوکسی ایجاد شده بر اثر تمرین بر افزایش VEGF موثر نبود و بنظر می رسد برای تحـریـک این عامـل رشدی، نیاز به مدت بیشتر فعالیـت در ایـن محیـط و شـدت بالاتر تمرین می باشد.
محمدباقر نیکزاد؛ شادمهر میردار
چکیده
زمینه وهدف: تصور بر این است که برنامه های ورزشی دارای حداقل تاثیر بر تغییرات پاتولوژیکی بافت ریه ای هستند که در معرض مواد سرطان زای ناشی از دود سیگار قرار دارند. هدف از تحقیق حاضر، مطالعه تاثیر 12 هفته تمرین زیربیشینه شنا بر بیان مبدل و فعال کننده پیام رونویسی-3 بافت ریه رت ها متعاقب کارسینوژن نیتروزآمین کتون مشتق از تنباکو (NNK) بود. روش ...
بیشتر
زمینه وهدف: تصور بر این است که برنامه های ورزشی دارای حداقل تاثیر بر تغییرات پاتولوژیکی بافت ریه ای هستند که در معرض مواد سرطان زای ناشی از دود سیگار قرار دارند. هدف از تحقیق حاضر، مطالعه تاثیر 12 هفته تمرین زیربیشینه شنا بر بیان مبدل و فعال کننده پیام رونویسی-3 بافت ریه رت ها متعاقب کارسینوژن نیتروزآمین کتون مشتق از تنباکو (NNK) بود. روش تحقیق: تعداد 46 سر رت ویستار با میانگین وزنی 93/27±84/105 گرم به 5 گروه شامل گروه های تمرین (E)، تمرین-NNK (E.N)، NNK (N)، کنترل (C) و حلال (V) تقسیم شدند. گروه های تمرین، تمرینات زیربیشینه شنا را به مدت 12 هفته، 5 روز در هفته با شدت جریان آب 4 تا 10 لیتر بر دقیقه و مدت 60-25 دقیقه انجام دادند. به رت های گروه حلال و NNK به ترتیب آب مقطر و NNK به میزان 5/12 میلی گرم بر کیلوگرم به صورت زیرپوستی به مدت 12 هفته و یک بار در هفته تزریق شد. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین و تزریق، رت ها قربانی شدند و نمونه های بافتی ریه برداشته و در دمای 70- درجه سانتی گراد ذخیره شد. میزان بیان ژن مبدل و فعال کننده پیام رونویسی-3 به روش Real time PCR-ABI اندازه گیری گردید. جهت مقایسه داده ها از آزمون پارامتریک آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0p≤ استفاده گردید. یافته ها: افزایش معنی داری در بیان ژن STAT3در گروه NNK نسبت به دو گروه (001/0=p) E و (002/0=p) E.N مشاهده شد. در حالی که بین گروه های تمرینی و گروه کنترل هیچ تفاوت معنی داری دیده نشد (05/0p>). نتیجه‌گیری: تمرینات ورزشی زیر بیشینه می تواند به عنوان مکمل تمرینی در کنار سایر روش های درمانی، جهت کاهش عوامل اصلی مسیرهای منتهی به تومور مورد استفاده قرار گیرد.
عظیمه محیر گیگلو؛ بابک نخستین روحی؛ لطفعلی بلبلی
چکیده
زمینه و هدف: نشانگرهای قلبی شاخصهایی هستند که در تشخیص آسیب بافت قلب و انفارکتوس حاد میوکارد استفاده میشوند. هدف از تحقیق حاضر ارزیابی تاثیر یک وهله تمرین هوازی با دو شدت متفاوت بر تغییرات شاخصهای آسیب میوکارد شامل تروپونینI (CTnI) و کراتین کیناز MB (CK-MB) در مردان میانسال غیرورزشکار بود. روش تحقیق: شانزده ...
بیشتر
زمینه و هدف: نشانگرهای قلبی شاخصهایی هستند که در تشخیص آسیب بافت قلب و انفارکتوس حاد میوکارد استفاده میشوند. هدف از تحقیق حاضر ارزیابی تاثیر یک وهله تمرین هوازی با دو شدت متفاوت بر تغییرات شاخصهای آسیب میوکارد شامل تروپونینI (CTnI) و کراتین کیناز MB (CK-MB) در مردان میانسال غیرورزشکار بود. روش تحقیق: شانزده مرد میانسال غیرورزشکار و سالم (با میانگین سنی 71/6±20/41 سال، قد 77/5±96/176 سانتیمتر و وزن 17/8±07/74 کیلوگرم) به‌صورت تصادفی انتخاب و به روش همگذر با فاصله 14 روز در مطالعه شرکت کردند. آزمودنیها ابتدا به طور تصادفی در یکی از دو گروه تجربی (هر کدام 8 نفر) تمرین با شدت متوسط (MI) تمرین با شدت بالا (HI) قرار گرفتند. گروه MI با شدت 60% حداکثر اکسیژن مصرفی و گروه HI با شدت 75% حداکثر اکسیژن مصرفی به مدت 30 دقیقه بر روی نوارگردان دویدند. نمونه‌های خونی قبل، بلافاصله و 4 ساعت بعد از فعالیت گرفته شد. از آزمونهای آماری آنالیز واریانس با اندازهگیری های مکرر و t مستقل جهت تحلیل آماری دادهها استفاده شد. سطح معنیداری برابر 05/0>p بود. یافته ها: افزایش معنیداری در میزان CK-MB بلافاصله و 4 ساعت بعد از تمرین نسبت به حالت پایه در هر دو گروه MI (001/0p<) و HI (001/0p<) مشاهده شد، درحالی که افزایش میزان cTnI فقط 4ساعت بعد از تمرین در هر دو گروه نسبت به حالت پایه و بلافاصله بعد معنیدار بود (001/0>p). به علاوه، میزان افزایش CK-MB (003/0p=) و CTnI (001/0p=) در گروه HI نسبت به گروه MI، 4 ساعت بعد از تمرین به طور معنیداربیشتر بود. نتیجه گیری: بنابر نتایج تحقیق هر دو شدت متوسط و بالا باعث افزایش نشانگرهای آسیب قلبی می شوند، ولی به نظر می رسد تمرین با شدت بالا آسیب بیشتری به بافت میوکارد قلبی می زند.
