فهمیه درویشی سلطان آبادی؛ رویا عسکری؛ سید علیرضا حسینی کاخک؛ بهرام صادقی
چکیده
زمینه و هدف: تمرین ورزشی برای کاهش اختلالات عملکرد جسمانی کودکان ناتوان ذهنی مورد توجه است. هدف پژوهش حاضر مطالعه تاثیر دو برنامه تمرین ترکیبی (ترامپولین - راکتی و طناب ز نی - راکتی) بر شاخص‌های آمادگی جسمانی و قابلیت حرکتی کودکان کم‌توان ذهنی بود. روش تحقیق: تعداد 24 دانش‌آموز پسر کم‌توان ذهنی، با دامنه سنی 15-8 سال و دارای نمره بهره ...
بیشتر
زمینه و هدف: تمرین ورزشی برای کاهش اختلالات عملکرد جسمانی کودکان ناتوان ذهنی مورد توجه است. هدف پژوهش حاضر مطالعه تاثیر دو برنامه تمرین ترکیبی (ترامپولین - راکتی و طناب ز نی - راکتی) بر شاخص‌های آمادگی جسمانی و قابلیت حرکتی کودکان کم‌توان ذهنی بود. روش تحقیق: تعداد 24 دانش‌آموز پسر کم‌توان ذهنی، با دامنه سنی 15-8 سال و دارای نمره بهره هوشی 50 تا 70، به صورت هدفمند انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تجربی و یک گروه کنترل تقسیم شدند (هر یک هشت نفر). یکی از گروه‌های تجربی، تمرین (هشت هفته، سه جلسه در هفته، 60 دقیقه در هر جلسه) با ترامپولین – راکت؛ و گروه تجربی دوم، تمرین طناب‌زنی - راکت را به اجرا درآوردند. گروه کنترل در مداخله تمرینی شرکت نداشته و برنامه های معمول آموزشگاه را دنبال کردند. قبل و بعد از دوره تمرینی از همه افراد آزمون‌های آمادگی‌جسمانی و قابلیت حرکتی گرفته شد. از روش تجزیه و تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی برای تجزیه و تحلیل داده‌ها در سطح معنی‌داری 05/0≥p بهره برداری گردید. یافته ها: هر دو برنامه تمرینی در مقایسه با گروه کنترل، باعث بهبود شاخص‌های تعادل ایستا با چشمان بسته، تعادل پویا، استقامت عضلات شکمی، توان عضلات اندام‌های تحتانی و قابلیت حرکتی گردید؛ اما بین دو برنامه تمرینی تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد. شاخص تعادل ایستا پای چپ با چشمان باز و توان انفجاری فقط در گروه طناب‌زنی - راکتی در مقایسه با گروه ترامپولین - راکتی و کنترل؛ بهبود معنی‌داری پیدا کرد؛ با این حال، شاخص‌های آمادگی قلبی - تنفسی و توان عضلات دست‌ها بین سه گروه تفاوت معنی‌داری نداشت. نتیجه‌گیری: کودکان کم‌توان ذهنی احتمالا می‌توانند برای بهبود برخی شاخص‌های عملکرد جسمانی و قابلیت حرکتی خود از هر دو برنامه تمرینی اجرا شده استفاده کنند.
الهام ناصری؛ رویا عسکری؛ سیدعلیرضا حسینی کاخک؛ حلیمه وحدت پور
چکیده
زمینه و هدف: فعالیت بدنی و برخی آنتی‌اکسیدان ها مانند ویتامین E و C ؛ از عوامل موثر بر سیستم ایمنی هستند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر چهار هفته تمرین موازی و مصرف ویتامین E و C بر پاسح حاد ایمونوگلوبولین ها و کورتیزول سرم به یک وهله فعالیت هوازی وامانده ساز در زنان غیر فعال بود. روش تحقیق: پژوهش حاضر از نوع نیمه‌تجربی بود. 24 زن به صورت ...
بیشتر
زمینه و هدف: فعالیت بدنی و برخی آنتی‌اکسیدان ها مانند ویتامین E و C ؛ از عوامل موثر بر سیستم ایمنی هستند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر چهار هفته تمرین موازی و مصرف ویتامین E و C بر پاسح حاد ایمونوگلوبولین ها و کورتیزول سرم به یک وهله فعالیت هوازی وامانده ساز در زنان غیر فعال بود. روش تحقیق: پژوهش حاضر از نوع نیمه‌تجربی بود. 24 زن به صورت تصادفی به دو گروه مساوی (12 نفر) شامل گروه تمرین موازی (استقامتی و مقاومتی)+ مکمل ویتامینی (E و C)؛ و تمرین موازی (استقامتی و مقاومتی) + دارونما تقسیم شدند. عمل خونگیری قبل و بعد از یک جلسه فعالیت هوازی وامانده‌ساز (فعالیت با شدت 75 درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره روی نوارگردان) و پس از اتمام چهار هفته فعالیت موازی به همراه مصرف مکمل؛ انجام گردید. گروه تمرین موازی+ مکمل ویتامینی (E و C)، چهار هفته تمرین موازی (سه جلسه تمرین در هر هفته) انجام دادند و همراه با آن، به مدت 30 روز مکمل ویتامین E و C (500 میلی‌گرم ویتامین C و200 میلی‌گرم ویتامین E، دو بار در روز) مصرف نمودند. کورتیزول و ایمونوگلوبولین‌های سرم به ترتیب با روش گاما و نفلومتری اندازه گیری شدند. برای مقایسه تغییرات قبل و بعد از یک جلسه فعالیت وامانده‌ساز دو گروه، از آزمون تحلیل کوواریانس و برای تعیین اختلاف بین گروهی متغیرها بعد از چهار مرحله اندازه‌گیری، از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنی‌داری 0/05≥p استفاده شد. یافته‌ها: بعد از مداخله، در گروه مکمل ویتامینی (E و C) افزایش معنی داری در میزان IgM (p=0/03) و IgA (p=0/004)؛ و کاهش معنی‌داری در IgG (p=0/007) نسبت به گروه دارونما ایجاد گردید. از طرف دیگر، تفاوت معنی داری در میزان کورتیزول (13/0=p)، قدرت عضلانی بالاتنه (0/31=p) و قدرت عضلانی پایین تنه (0/53=p)، استقامت عضلانی بالاتنه (0/66=p) و حداکثر اکسیژن مصرفی (0/12=p) دو گروه تمرین موازی+مکمل ویتامینی (E و C) و تمرین موازی + دارونما مشاهده نشد؛ در حالی که استقامت عضلانی پایین تنه در تمرین موازی - مکمل به طور معنی داری (0/003=p) افزایش یافت. نتیجه‌گیری: مصرف ویتامین‌های C و E به همراه تمرینات موازی استقامتی و مقاومتی (چهار هفته)، آثار بهینه‌ای بر شاخص‌های ایمنی و آمادگی جسمانی زنان غیر فعال دارد. همچنین با مصرف ویتامین‌های C و E، می‌توان تغییرات حاد در ایمونوگلوبولین‌ها و کورتیزول سرم پس از فعالیت وامانده ساز را بهبود بخشید.
رویا عسکری؛ ندا بدری؛ آمنه بالوی
چکیده
زمینه و هدف: فقر آهن (آنمی) از مهمترین اختلالات متابولیک و از شایعترین کمبودهای تغذیهای در زنان به شمار میرود که میتواند تأثیر بسزایی بر عملکرد ورزشی داشـته باشد. هدف تحقیق حاضر بررسی اثر 8 هفته تمرینات هوازی با دو شدت متفاوت (75-65 درصد و 90-80 درصد ضربان قلب بیشینه) و مصرف مکمل آهن بر میزان ذخایر آهن دختران دانشجو بود. روش تحقیق: ...
بیشتر
زمینه و هدف: فقر آهن (آنمی) از مهمترین اختلالات متابولیک و از شایعترین کمبودهای تغذیهای در زنان به شمار میرود که میتواند تأثیر بسزایی بر عملکرد ورزشی داشـته باشد. هدف تحقیق حاضر بررسی اثر 8 هفته تمرینات هوازی با دو شدت متفاوت (75-65 درصد و 90-80 درصد ضربان قلب بیشینه) و مصرف مکمل آهن بر میزان ذخایر آهن دختران دانشجو بود. روش تحقیق: در این مطالعه 75 نفر از دانشجویان دختر دانشگاه حکیم سبزواری به طور داوطلبانه انتخاب و به صورت تصادفی در 6 گروه شامل گروه اول: تمرینات با شدت بالا (90-80 درصد ضربان قلب بیشینه) + مصرف مکمل، گروه دوم: تمرینات با شدت بالا (90-80 درصد ضربان قلب بیشینه) + مصرف دارونما، گروه سوم: تمرینات با شدت متوسط (75-65 درصد ضربان قلب بیشینه) + مصرف مکمل، گروه چهارم: تمرینات با شدت متوسط (75-65 درصد ضربان قلب بیشینه) + مصرف دارونما، گروه پنجم: گروه کنترل + مکمل، گروه ششم: گروه کنترل + دارونما؛ تقسیم شدند. از تمامی آزمودنی‌ها به صورت ناشتا 14-12 ساعت قبل از شروع اولین جلسه تمرینی و پس از 8 هفته تمرین خونگیری به عمل آمد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس دو سویه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0>p بررسی شدند. یافته ها: تجزیه و تحلیل آماری نشان داد که 8 هفته تمرینات هوازی با دو شدت متفاوت، هیچ اثر قابل ملاحظه‌ای بر ذخایر آهن، فریتین، ظرفیت کل اتصال به آهن (TIBC)، ترنسفرین (TSF)، شمارش کامل خون (CBC) و سایر شاخص‌های خونی ندارد (05/0<p)؛ در حالی که تمرینات با شدت 90-80 درصد ضربان قلب بیشینه، سبب افزایش سطح حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max) می شود (02/0=p). نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر می‌توان گفت که تنها تمرینات با شدت بالا میتواند سبب بهبود VO2max شود، بدون آنکه تغییری را بر ذخایر آهن دختران دانشجو بر جای گذارد.
