حمیده نخعی؛ مهدی مقرنسی؛ محمد اسماعیل افضل پور؛ محمدعلی سردار
چکیده
زمینه و هدف: بیماری کبد چرب غیرالکلی به شدت با مقاومت به انسولین در کبد و بافتهای محیطی، مانند عضلات اسکلتی و بافت چربی همراه است و تمرین بدنی منظم می تواند بر تندرستی انسان و پیشگیری و حتی درمان بیماریها موثر باشد. هدف مطالعه حاضر مقایسه اثر تمرینات تناوبی شدید و تداومی هوازی بر سطوح سرمی گیرنده پپتید شبه گلوکاگون-1 و فتوئین آ و ...
بیشتر
زمینه و هدف: بیماری کبد چرب غیرالکلی به شدت با مقاومت به انسولین در کبد و بافتهای محیطی، مانند عضلات اسکلتی و بافت چربی همراه است و تمرین بدنی منظم می تواند بر تندرستی انسان و پیشگیری و حتی درمان بیماریها موثر باشد. هدف مطالعه حاضر مقایسه اثر تمرینات تناوبی شدید و تداومی هوازی بر سطوح سرمی گیرنده پپتید شبه گلوکاگون-1 و فتوئین آ و حساسیت به انسولین در موشهای نر مبتلا به کبد چرب غیرالکلی ناشی از رژیم پر چرب بود. روشتحقیق: روش تحقیق از نوع تجربی بود. تعداد 40 سر رت صحرایی نر با سن 8-6 هفته با دامنه وزنی بین 150 تا 180 گرم تهیه شدند و به روش تصادفی به چهار گروه (هر گروه 10 سر رت) شامل تمرین تناوبی شدید (80-95 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی)، تمرین تداومی متوسط (50-60 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی)، کنترل (بیماری کبد چرب) و کنترل سالم (غذای استاندارد)؛ تقسیم شدند. تمرینات ورزشی به مدت 8 هفته و هر هفته 5 جلسه، به اجرا درآمد. برای استخراج نتایج، از آزمون های آماری تحلیل واریانس یک راهه و توکی در سطح معنیداری 05/0>P استفاده شد. یافتهها: تمرین تناوبی شدید (008/0=P) و تمرین تدوامی متوسط (033/0=P) موجب کاهش میزان سرمی فتوئین آ گردید و بین اثر دو تمرین تفاوت معنی داری (05/ 0 P<) وجود نداشت. تمرین تناوبی شدید (008/0=P) و تمرین تدوامی متوسط (003/0=P) موجب افزایش سرمی گیرندۀ پپتید شبه گلوکاگون-1 گردید و بین اثر دو تمرین تفاوت معنیداری (05/ 0 P<) وجود نداشت. تمرین تناوبی شدید (007/0=P) و تمرین تدوامی متوسط (013/0=P) موجب افزایش حساسیت به انسولین گردید و بین اثر دو تمرین تفاوت معنیداری (05/ 0 P<) وجود نداشت. نتیجهگیری: تمرینات تناوبی شدید و هوازی تداومی موجب بهبود میزان فتوئین آ، سطوح سرمی گیرنده پپتید شبه گلوکاگن-1 و حساسیت به انسولین شدند؛ ضمن اینکه هر دو نوع تمرین اثر مشابهی دارند.
محمداسماعیل افضل پور؛ رسول کاویانی نجف آبادی؛ علیرضا احسان بخش
چکیده
زمینه وهدف: هدف تحقیق مقایسه تراکم و محتوای مواد معدنی استخوان اندام برتر و غیر برتر مردان نخبه کاراته کار استان خراسان جنوبی بود. روش تحقیق:آزمودنی های این پژوهش تعداد 27 مرد کاراته کا (میانگین سنی: 23 / 2 ± 6/ 23 سال) بودند. کاراته کاها از بین افرادی که حداقل 5 سال سابقه ورزشی مستمر یا عضویت در تیم ملی را داشتند و از سلامت بدنی و رژیم ...
بیشتر
زمینه وهدف: هدف تحقیق مقایسه تراکم و محتوای مواد معدنی استخوان اندام برتر و غیر برتر مردان نخبه کاراته کار استان خراسان جنوبی بود. روش تحقیق:آزمودنی های این پژوهش تعداد 27 مرد کاراته کا (میانگین سنی: 23 / 2 ± 6/ 23 سال) بودند. کاراته کاها از بین افرادی که حداقل 5 سال سابقه ورزشی مستمر یا عضویت در تیم ملی را داشتند و از سلامت بدنی و رژیم غذایی طبیعی برخوردار بودند، انتخاب شدند. با استفاده از روش DEXA ، میزان تراکم و محتوای مواد معدنی استخوان ران (نواحی گردن، برجستگی بزرگ و انتهای نزدیک به تنه) و ساعد (انتهای دور از تنه استخوان زند زیرین و زند زبرین و استخوان های مچ دست) شرکت کنندگان اندازه گیری شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t مستقل در سطح معناداریp≤0/05 بهره گرفته شد. یافته ها: نتایج نشان داد که میزان تراکم و محتوای استخوان ناحیه ساعد دست برتر از دست غیر برتر کاراته کاها به طور معنی دار (به ترتیب P=0/001و p=0/05) بالاتر است. همچنین تراکم مواد معدنی استخوان ران پای غیر برتر کاراته کاها در مقایسه با پای برتر، به طور معناداری (p=0/03) بالاتر بود. نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر حاکی از آن است که ورزش کاراته به طور موثر موجب بهبود وضعیت استخوانی ورزشکاران می شود؛ اما در مقایسه وضعیت استخوانی دو سمت بدن، به نظر می رسد ناحیه ساعد دست برتر و ران پای غیر برتر کاراته کاها به علت فشارهای مکانیکی وارد شده و استفاده بیشتر و کارآمدتر اندام یک طرف، وضعیت استخوانی بهتری دارد.