رضا زین العبادی؛ مهرزاد مقدسی؛ محمدامین عدالت منش؛ مهدی نورا
چکیده
زمینه و هدف: عدم تنظیم در میکرو آر ان اِ ها (miRNAs)، نقش کلیدی در بروز اختلالات رایجی از جمله درد، در بیماری پارکینسون دارند. هدف مطالعه حاضر، بررسی اثر یک دوره تمرین شنا بر miRNAs مرتبط با درد، در موشهای مبتلا به پارکینسون بود. روش تحقیق: تعداد 21 سرموش نر نژاد ویستار هشت تا 10 هفتهای، در سه گروه (هر گروه هفت سر موش) شامل گروه سالم، بیمار، ...
بیشتر
زمینه و هدف: عدم تنظیم در میکرو آر ان اِ ها (miRNAs)، نقش کلیدی در بروز اختلالات رایجی از جمله درد، در بیماری پارکینسون دارند. هدف مطالعه حاضر، بررسی اثر یک دوره تمرین شنا بر miRNAs مرتبط با درد، در موشهای مبتلا به پارکینسون بود. روش تحقیق: تعداد 21 سرموش نر نژاد ویستار هشت تا 10 هفتهای، در سه گروه (هر گروه هفت سر موش) شامل گروه سالم، بیمار، و تمرین شنا تقسیم شدند. به گروه بیمار و تمرین، با تزریق یک میلیگرم به ازای هر کیلو وزن رزرپین، بیماری پارکینسون القا شد. تمرین شنای تناوبی شدید به مدت شش هفته در قالب 20 نوبت 30 ثانیهای، با 30 ثانیه استراحت بین نوبتها؛ با تکرار سه جلسه در هفته، اجرا گردید. بیان ژن های mir-23b و mir-let-7 در بافت هیپوکامپ، با روش Real Time-PCR اندازهگیری شد. تغییرات بیان ژن با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی LSD در سطح معنیداری 05/0>p تجزیه و تحلیل شدند. یافتهها: بیان ژن هیپوکامپی mir-23b در گروه بیمار نسبت به گروه سالم، به طور معنیداری پایینتر بود (01/0=p)؛ اما تفاوتی بین گروه بیمار با گروه تمرین (22/0=p) و بین گروه تمرین و گروه سالم (09/0=p)؛ مشاهده نشد. از طرف دیگر، بیان ژن هیپوکامپی mir-let-7 تفاوت معنیداری بین گروه بیمار و گروه سالم نداشت (50/0=p)؛ و تفاوت معنیداری در بیان این ژن، بین گروه تمرین و سالم (82/0=p)، و بین گروه بیمار و تمرین (64/0=p)؛ مشاهده نشد. نتیجهگیری: به نظر میرسد تمرینات شنای تناوبی شدید تأثیر چندانی بر miRNAs مرتبط با درد، در موشهای پارکینسونی ندارد؛ هرچند به دلیل محدودیت های موجود، نیاز به بررسی های بیشتر می باشد.
عباس صارمی؛ امین ممبینی
چکیده
زمینه و هدف: چاقی در مردان با کاهش کیفیت مایع سیمن و آسیب اکسایشی بیضه همراه است. به هرحال، برگشت پذیری این فنوتیپها روشن نیست، اما تمرین ورزشی می تواند یک عامل موثر باشد. بنابراین هدف تحقیق حاضر، ارزیابی برگشت پذیری چاقی، کیفیت مایع سیمن و شاخصهای فشار اکسایشی بیضه در پاسخ به تمرین شنا در موشهای چاق بود. روش تحقیق: بیست سر موش ...
بیشتر
زمینه و هدف: چاقی در مردان با کاهش کیفیت مایع سیمن و آسیب اکسایشی بیضه همراه است. به هرحال، برگشت پذیری این فنوتیپها روشن نیست، اما تمرین ورزشی می تواند یک عامل موثر باشد. بنابراین هدف تحقیق حاضر، ارزیابی برگشت پذیری چاقی، کیفیت مایع سیمن و شاخصهای فشار اکسایشی بیضه در پاسخ به تمرین شنا در موشهای چاق بود. روش تحقیق: بیست سر موش چاق نر به طور تصادفی در دو گروه تمرین (10 سر) و کنترل (10 سر) قرار گرفتند. یک گروه همسان از موشهای با وزن طبیعی (10 سر) نیز برای مقایسه در سطح پایه به کار گرفته شد. برنامه تمرین ورزشی با شدت متوسط (40 تا 70 درصد ضربان قلب، 60 دقیقه در روز شنا و 3 نوبت در هفته) برای 8 هفته اجرا شد. بعد از این مداخله، موشها در گروههای مجزا بیهوش شدند و بافت بیضه برای ارزیابی شاخصهای مختلف جدا گردید. برشهای بافتی به روش هماتوکسیلین و ائوزین بررسی گردید و اسپرماتوژنز بر اساس روش جانسون نمره دهی شد. برای تحلیل دادهها از آزمون تحلیل واریانس یک سویه و آزمون تعقیبی LSD استفاده شد و سطح معنی داری 05/0>pمنظور گردید. یافتهها: در سطح پایه، موشهای با وزن طبیعی به طور معنیدار از کیفیت اسپرماتوژنز (03/0>p) و ظرفیت ضد اکسایشی (02/0>p) بالاتری برخوردار بودند. در گروه تمرین، کیفیت اسپرماتوژنز (04/0>p) و ظرفیت ضد اکسایشی بیضه (02/0>p) به طور معنیدار افزایش یافت، در حالی که سطوح مالون دی آلدهید (03/0>p) و وزن بدن (002/0>p) به طور معنیدار کاهش پیدا کرد. نتیجهگیری: یافتههای حاضر نشان میدهد که تمرینات شنا با شدت متوسط میتواند منجر به بهبود در کیفیت اسپرماتوژنز شود و حداقل بخشی از آن از طریق تنظیم کاهشی فشار اکسایشی در بیضهها اعمال میشود.
شادمهر میردار هریجانی؛ حسین علی اصغرزاده اولیایی؛ غلامرضا حمیدیان؛ نرگس موسوی
چکیده
زمینه و هدف: در طی رشد جنین، هم تکثیر سلولی و هم آپوپتوز برای رشد صحیح بافت کبد جنین ضروری است. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر یک دوره برنامه تمرین استقامتی شنا و مکمل سیلیمارین در طی بارداری بر شاخص آپوپتوزی سلول های کبد نوزادان مو شهای صحرایی در معرض مسمومیت با کادمیوم انجام گرفت. روش تحقیق: 72 سر موش صحرایی باردار نژاد ویستار (وزن ...
بیشتر
زمینه و هدف: در طی رشد جنین، هم تکثیر سلولی و هم آپوپتوز برای رشد صحیح بافت کبد جنین ضروری است. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر یک دوره برنامه تمرین استقامتی شنا و مکمل سیلیمارین در طی بارداری بر شاخص آپوپتوزی سلول های کبد نوزادان مو شهای صحرایی در معرض مسمومیت با کادمیوم انجام گرفت. روش تحقیق: 72 سر موش صحرایی باردار نژاد ویستار (وزن 20 ± 200 گرم) به 9 گروه تقسیم شدند. کادمیوم کلراید به میزان 400 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن به صورت محلول در آب آشامیدنی به مو شها خورانده شد. برنامه تمرینی در دوران بارداری 60 دقیقه شنا در روز و به مدت 5 روز در هفته بود. سیلیمارین (100 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن) به صورت زیرجلدی 3 بار در هفته تزریق شد. نمونه برداری از بافت کبد دو روز پس از تولد انجام شد و برای تعیین شاخص آپوپتوزی کبد از تکنیک ایمونوهیستوشیمی تانل به روش غیر رادیواکتیو نشاندار کردن انتهایی در جای خود، استفاده گردید. برای تجزیه و تحلیل یافت هها از تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی LSD در سطح خطای 0/05≥α بهره برداری گردید. یافته ها: شاخص آپوپتوزی کبد در گروه های کادمیوم سیلیمارین و کادمیوم تمرین سیلیمارین در مقایسه با گروه کادمیوم، کاهش معنی داری (0/001>p) نشان داد؛ اما تمرین شنا به تنهایی تاثیری بر شاخص آپوپتوزی کبد نداشت (0/83=p ). نتیجه گیری: تمرین استقامتی شنا در طی بارداری تاثیری بر کاهش شاخص آپوپتوزی سلول های کبد نوزادان ناشی از مسمومیت مادری با کادمیوم ندارد، اما تزریق سیلیمارین به طور احتمالی آن را کاهش می دهد.
