الهام قاسمی؛ جواد نخزری خداخیر
چکیده
زمینه و هدف: مصرف برخی مکمل‌های ضدالتهابی می‌تواند در کاهش التهاب ناشی از فعالیت‌های شدید، موثر باشد. هدف از مطالعه حاضر، مقایسه پاسخ نترین-1، عامل نکروز تومور آلفا (TNF-𝛼) و اینترلوکین-17 (IL-17) به یک جلسه فعالیت تداومی و تناوبی شدید پس از مکمل‌دهی کوتاه مدت کوئرستین، در دختران فعال بود. روش تحقیق: تعداد 40 دانشجوی دختر فعال (میانگین سنی ...
بیشتر
زمینه و هدف: مصرف برخی مکمل‌های ضدالتهابی می‌تواند در کاهش التهاب ناشی از فعالیت‌های شدید، موثر باشد. هدف از مطالعه حاضر، مقایسه پاسخ نترین-1، عامل نکروز تومور آلفا (TNF-𝛼) و اینترلوکین-17 (IL-17) به یک جلسه فعالیت تداومی و تناوبی شدید پس از مکمل‌دهی کوتاه مدت کوئرستین، در دختران فعال بود. روش تحقیق: تعداد 40 دانشجوی دختر فعال (میانگین سنی 03/61±3/21 سال؛ شاخص توده بدنی 12/79±3/21 کیلوگرم/متر مربع) به‌صورت هدفمند انتخاب و به‌طور تصادفی به چهار گروه فعالیت تداومی + مکمل، تناوبی + مکمل، تداومی + دارونما و فعالیت تناوبی + دارونما تقسیم شدند. آزمودنی‌ها به‌مدت دو هفته مکمل کوئرستین (روزانه 1000 میلی گرم) یا دارونما مصرف کردند و در ابتدا و انتهای دوره نیز یک جلسه فعالیت تداومی و تناوبی را اجرا کردند. خون‌گیری در چهار مرحله؛ در ابتدا و پس از دو هفته مکمل دهی (قبل و پس از فعالیت) انجام شد. داده‌ها با استفاده از آزمون های تحلیل واریانس دوراهه با اندازه گیری مکرر، تحلیل واریانس یک‌راهه و تعقیبیLSD ؛ در سطح معنیداری 05/0≥ p تحلیل گردید. یافته ها: فعالیت تداومی و تناوبی سبب کاهش معنیدار نترین-1 ( به ترتیب 01/0 p=و 001/0 p=) و افزایش TNF-𝛼 (به ترتیب 01/0 p=و 01/0 p=) گردید، درحالی‌که دو هفته مکمل‌گیری کوئرستین با کاهش غیر معنیدار نترین-1 (به ترتیب با 19/0p= و 32/0p=) و افزایش غیرمعنی‌دار TNF-𝛼 (به ترتیب با 54/0p= و 16/0p=)؛ در پاسخ به فعالیت تداومی و تناوبی همراه بود. همچنین تفاوت معنیداری در مقادیر نترین-1 (18/0p=) و TNF-𝛼 (42/0p=) بین گروه‌های تداومی و تناوبی مشاهده نشد. نهایتا این که پاسخ IL-17 نیز به فعالیت تناوبی و تداومی، قبل و پس از مکمل‌دهی، تفاوت معنیداری نشان نداشت (14/0p=).نتیجه گیری: مصرف کوتاه مدت مکمل کوئرستین با بهبود وضعیت التهابی سبب پیش‌گیری از التهاب ناشی از فعالیت حاد تناوبی و تداومی در دختران فعال می‌گردد.
ربا الفصیح؛ سجاد احمدی زاد؛ رعنا فیاض میلانی؛ مینو احمدی نژاد
چکیده
زمینه و هدف: حوادث ترومبوتیک در دوران سالمندی شایع است و فعالیت تناوبی شدید ( HIIE) برای سلامت افراد سالمند تجویز میشود. با این وجود، اثرات HIIE بر هموستاز در افراد سالمند مشخص نیست. بنابراین، تحقیق حاضر با هدف بررسی پاسخ عوامل هموستازی به پروتکل‌های مختلف HIIE و فعالیت تداومی در رت‌های صحرایی نر سالمند انجام گرفت. روش تحقیق: تعداد 24 ...
بیشتر
زمینه و هدف: حوادث ترومبوتیک در دوران سالمندی شایع است و فعالیت تناوبی شدید ( HIIE) برای سلامت افراد سالمند تجویز میشود. با این وجود، اثرات HIIE بر هموستاز در افراد سالمند مشخص نیست. بنابراین، تحقیق حاضر با هدف بررسی پاسخ عوامل هموستازی به پروتکل‌های مختلف HIIE و فعالیت تداومی در رت‌های صحرایی نر سالمند انجام گرفت. روش تحقیق: تعداد 24 سر رت صحرایی نر سالمند در چهار گروه قرار گرفتند. رت‌‌ها در گروه شنای تناوبی با حجم کم (HIIEL) 14 وهله فعالیت 20 ثانیه‌‌ای با استراحت‌‌های 10 ثانیه‌‌ای با شدت 110 درصد بار بیشینه قابل تحمل (MSL). رت ها در گروه شنای تناوبی با حجم بالا (HIIEH) پنج وهله فعالیت چهار دقیقه‌‌ای با شدت 80 درصد MSL با استراحت سه دقیقه‌‌ای، و در گروه تداومی (CTN) 35 دقیقه فعالیت با شدت 60 درصد MSL انجام دادند. گروه کنترل به مدت 35 دقیقه بدون فعالیت ورزشی در آب کم عمق غوطه‌‌ور ماندند. نمونههای خونی بلافاصله بعد از فعالیت ورزشی برای اندازه گیری لاکتات و متغیرهای هموستازی گرفته شد. تحلیل آماری داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس یک راهه در سطح معنی داری 0/05>p انجام شد. یافتهها: غلظت لاکتات متعاقب HIIEL در مقایسه با گروه‌های دیگر، افزایش یافت. همچنین در گروه‌های HIIEL و HIIEH فعالیت ورزشی منجر به افزایش معنیدار عامل فون ویلبراند گردید. اگرچه عامل VIII و فیبرینوژن به ترتیب در هر دو گروه CTN و HIIEL افزایش و کاهش؛ و در گروه HIIEH، کاهش و افزایش داشتند؛ اما تغییرات معنیدار نبودند. همچنین، تغییرات معنیداری در سطوح دی دایمر، زمان ترومبوپلاستین نسبی فعال شده و زمان پروترومبین پس از شنا، در هیچ گروهی دیده نشد. نتیجه گیری: با توجه به افزایش بیشتر عامل فون ویلبراند پس از فعالیت تناوبی (در مقایسه با فعالیت تداومی)؛ می توان نتیجه گیری نمود که فعالیت تداومی با شدت متوسط نسبت به HIIE برای دوران سالمندی ایمن‌‌تر می‌‌باشد.
