زهره یعقوبی؛ سعید نقیبی؛ مریم وطن دوست
چکیده
زمینه و هدف: فرآیند توسعه عروق جدید، شامل تحریک رشد، مهاجرت و تثبیت عروق جدید می‌شود که به شدت تحت تاثیر عوامل مختلف تحریک‌کننده و مهارکننده، مانند ترومبوسپوندین-2 (TSP-2) و عامل رشد تغییرشکل دهنده - بتا (TGF-β) قرار می‌گیرد. هدف از این مطالعه، مقایسه اثر هشت هفته روش‌های مختلف تمرین هوازی بر بیان ژن‌های آنژیوستاتیک TSP-2 و TGF-β بافت ...
بیشتر
زمینه و هدف: فرآیند توسعه عروق جدید، شامل تحریک رشد، مهاجرت و تثبیت عروق جدید می‌شود که به شدت تحت تاثیر عوامل مختلف تحریک‌کننده و مهارکننده، مانند ترومبوسپوندین-2 (TSP-2) و عامل رشد تغییرشکل دهنده - بتا (TGF-β) قرار می‌گیرد. هدف از این مطالعه، مقایسه اثر هشت هفته روش‌های مختلف تمرین هوازی بر بیان ژن‌های آنژیوستاتیک TSP-2 و TGF-β بافت چربی زیرجلدی موش‌های صحرایی بود. روش تحقیق: در این پژوهش تجربی، ۳۲ سر موش صحرایی نر ویستار با میانگین وزن 237 گرم به صورت تصادفی به چهار گروه (هشت سر در هر گروه) شامل گروه‌های شم، تمرین با شدت بالا (HIT)، تمرین با شدت متوسط (MIT) و تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) تقسیم شدند. پروتکل‌های تمرین شامل دویدن روی نوارگردان به مدت هشت هفته با شدت‌ها و مدت های مختلف بود. اندازه‌گیری بیان ژن‌ها با روش RT-PCR صورت گرفت. داده‌های حاصل با آزمون های تحلیل واریانس یک‌راهه و توکی، در سطح معنی داری 05/0≥p تحلیل شدند. یافته‌ها: هر سه شیوه تمرینی، بیان TGF-β را در مقایسه با گروه شم، به طور معنی داری کاهش داد؛ اما تفاوت اثر معنی داری بین شیوه‌های تمرینی مشاهده نشد. با این حال، تنها پروتکل‌های HIT و MIT باعث کاهش معنی دار بیان TSP-2 در مقایسه با گروه شم شدند و HIT در مقایسه با پروتکل HIIT، کاهش بیشتری در بیان TSP-2 ایجاد کرد. نتیجه‌گیری: احتمالا تمرینات هوازی، به ویژه HIT با شدت و مدت مشخص، از طریق تاثیر بر بیان ژن‌های آنژیوستاتیک در بهبود خون‌رسانی به بافت چربی و متعاقبا کاهش توده چربی، موثر هستند.
بابک مصطفی فرخانی؛ مرضیه ثاقب جو؛ سید علیرضا حسینی کاخک؛ مهدی هدایتی
چکیده
زمینه و هدف: تمرین هوازی و استفاده از محدودیت جریان خون (BFR) در بهبود توان هوازی ورزشکاران اثر مثبت دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر پنج هفته تمرین استقامت در سرعت تولیدی با و بدون BFR در تناوب‌های استراحتی بر سطوح سرمی عامل رشد اندوتلیال عروقی (VEGF)، عامل القای هایپوکسی-1 آلفا (HIF-1α) و عملکرد هوازی و بیهوازی مردان فوتبالیست بود. ...
بیشتر
زمینه و هدف: تمرین هوازی و استفاده از محدودیت جریان خون (BFR) در بهبود توان هوازی ورزشکاران اثر مثبت دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر پنج هفته تمرین استقامت در سرعت تولیدی با و بدون BFR در تناوب‌های استراحتی بر سطوح سرمی عامل رشد اندوتلیال عروقی (VEGF)، عامل القای هایپوکسی-1 آلفا (HIF-1α) و عملکرد هوازی و بیهوازی مردان فوتبالیست بود. روش تحقیق: تعداد 39 مرد فوتبالیست (میانگین سنی 49/0±17 سال، قد 32/3±177 سانتی‌متر و وزن 24/1±68 کیلوگرم) به صورت تصادفی به سه گروه مساوی شامل 1) تمرین استقامت در سرعت تولیدی با BFR (SEPB)، 2) تمرین استقامت در سرعت تولیدی بدون BFR (SEP) و 3) کنترل (C، تمرین معمول فوتبال) تقسیم شدند. برنامه تمرین (دویدن با حداکثر سرعت در تناوب‌های 30 ثانیه‌ای و استراحت 150 ثانیه‌ای بین آن‌ها) و BFR (اعمال شده در قسمت بالای ران و با امتیاز هفت از 10 در مقیاس فشار درک شده) به مدت پنج هفته و سه جلسه در هفته انجام شد. سطوح سرمی VEGF و HIF-1α، حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max)، عملکرد هوازی، توان بیهوازی، شاخص خستگی و سرعت دویدن، قبل و بعد از برنامه تمرین اندازه‌گیری شد. آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری تکراری جهت تحلیل‌های آماری در سطح معنی‌داری 05/0≥p مورد استفاده قرار گرفت. یافته‌ها: VO2max و عملکرد هوازی در گروه‌های SEPB و SEP و سرعت دویدن 30 متر در گروه‌های SEP و C بهبود معنی‌داری داشت، به‌گونه‌ای که افزایش VO2max و عملکرد هوازی در گروه SEPB نسبت به گروه SEP، به طور معنی‌داری بیشتر بود. سطوح VEGF و HIF-1α در هر سه گروه نسبت به پیش‌آزمون کاهش معنی‌داری یافت. توان بیهوازی و شاخص خستگی نیز در هر سه گروه نسبت به پیش‌آزمون، به‌ترتیب کاهش و افزایش معنی‌داری یافت. نتیجه‌گیری: تمرین استقامت در سرعت تولیدی، منجر به بهبود VO2max، عملکرد هوازی و سرعت دویدن 30 متر در مردان فوتبالیست می‌شود و استفاده از BFR در تناوب‌های استراحتی، می‌تواند بهبودی بیشتری در برخی از این شاخص‌ها ایجاد نماید. مطالعات بیشتری جهت شناسایی دلایل کاهش سطوح سرمی VEGF و HIF-1α همراه با بهبود شاخص‌های هوازی متعاقب تمرین استقامت در سرعت تولیدی مورد نیاز است.
