بانیپال تاتارو؛ افشار جعفری
چکیده
چکیدهزمینه و هدف: با وجود پژوهش‌های متناقض در زمینه اکسایش چربی ناشی از فعالیت‌های سرعتی- توانی با وهله‌های کمتر از 4-3 بار/روز، پژوهش حاضر، با هدف مقایسه تفاوت اکسیژن مصرفی اضافی پس از ورزش (EPOC)، نسبت تبادل تنفسی (RER) و اکسایش چربی/کربوهیدرات ناشی از فعالیت‌های پرشدت مبتنی بر وینگیت 20-ثانیه‌ای (20-sec WBE) یک و دو وهله‌ای در افراد دارای ...
بیشتر
چکیدهزمینه و هدف: با وجود پژوهش‌های متناقض در زمینه اکسایش چربی ناشی از فعالیت‌های سرعتی- توانی با وهله‌های کمتر از 4-3 بار/روز، پژوهش حاضر، با هدف مقایسه تفاوت اکسیژن مصرفی اضافی پس از ورزش (EPOC)، نسبت تبادل تنفسی (RER) و اکسایش چربی/کربوهیدرات ناشی از فعالیت‌های پرشدت مبتنی بر وینگیت 20-ثانیه‌ای (20-sec WBE) یک و دو وهله‌ای در افراد دارای اضافه وزن و چاق، انجام شد. روش تحقیق: پژوهش حاضر، در قالب یک طرح نیمه‌تجربی تک-گروهی متقاطع با اندازه‌گیری مکرر طی دو مرحله (با یک هفته فاصله)، روی ۱4 مرد میانسال (1/3±8/35 سال) داوطلب دارای اضافه وزن/چاق (BMI>25 kg/m2) انجام شد. داده‌های گازهای تنفسی قبل، حین و ۳۰ دقیقه پس از فعالیت سرعتی (پرتوان) یک و دو وهله‌ای 20-ثانیه‌ای اندازه‌گیری شد. گرم کردن در هر دو روش و بازیافت مابین دو وهله WBE 20-ثانیه‌ای شامل: 30 ثانیه رکابزنی (70-60 دور/دقیقه) با باری معادل یک چهارم 5/7% وزن بدن و نسبت فعالیت به بازیافت 1:1 (بازیافت بدون بار) بود که با یک دوره رکابزنی 3 دقیقه‌ای بدون بار (60 دور/دقیقه) ادامه داشت. داده‌ها (میانگین و انحراف استاندارد) با استفاده از نرم‌افزار SPSS بررسی شد (p<0.05). یافتهها: هزینه انرژی تام و دوره بازیافت، EPOC، و اکسایش کربوهیدرات تام روش دو وهله‌ای بطور معنی‌دار بیشتر از روش یک وهله‌ای بود (05/0≥ p ). با این همه، تفاوت بین اکسایش چربی نقطه‌ای و تام (از ابتدا گرم کردن تا انتهای دوره بازیافت 30 دقیقه‌ای) معنی‌دار نبود (05/0< p ). تفاوت RER دوره بازیافت روش یک و دو وهله‌ای، نیز معنی‌دار نبود (05/0<p). نتیجه‌گیری: افزایشEPOC و هزینه انرژی روزانه پس از انجام تنها 2-1 وهله WBE(40-20 ثانیه/روز) ممکن است راهبرد مناسبی برای بهبود اکسایش چربی برای افراد دارای اضافه وزن/چاقی باشد که وقت آزاد برای ورزش کردن ندارند.
افشار جعفری؛ مریم تقی زادفانید؛ سعید نیکوخصلت؛ یوسف بافنده تیز
چکیده
زمینه و هدف: سندروم اختلالات گوارشی (افزایش آسیب و نفوذپذیری روده و اندوتوکسمی)، از عوامل محدود کننده و شایع در فعالیت‌های ورزشی شدید و درازمدت می‌باشد. با توجه به روشن نبودن اثرات حاد و درازمدت تمرینات تناوبی با شدت بالا (HIIT) بر عملکرد دستگاه گوارش، مطالعه حاضر با هدف تعیین اثرات تک جلسه ای و هشت هفته ای HIIT بر برخی از علائم و نشانگرهای ...
بیشتر
زمینه و هدف: سندروم اختلالات گوارشی (افزایش آسیب و نفوذپذیری روده و اندوتوکسمی)، از عوامل محدود کننده و شایع در فعالیت‌های ورزشی شدید و درازمدت می‌باشد. با توجه به روشن نبودن اثرات حاد و درازمدت تمرینات تناوبی با شدت بالا (HIIT) بر عملکرد دستگاه گوارش، مطالعه حاضر با هدف تعیین اثرات تک جلسه ای و هشت هفته ای HIIT بر برخی از علائم و نشانگرهای سندروم اختلال گوارشی دختران ورزشکار انجام شد. روش تحقیق: تعداد 20 دختر ورزشکار، در قالب یک طرح نیمه تجربی دو گروهی شامل گروه کنترل (10 نفر) و گروه HIIT (10 نفر) در مطالعه شرکت کردند. قرارداد ورزشی تک جلسه‌ای شامل 18 بار دویدن 400 متر با شدت 100 تا 110 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی بود که در دورۀ تمرین (هشت هفته) از نه به 18 تکرار 400 متر رسید. نمونۀ خون قبل، بلافاصله و دو ساعت پس از اجرای قرارداد‌های ورزشی جمع‌آوری گردید. شاخص‌های پروتئین متصل به اسید چرب روده (I-FABP)، زونولین، لیپوپلی ساکارید (LPS) و ایمونوگلوبین ام (IgM) سرم به روش الایزا اندازه‌گیری شدند و سپس، همه داده‌ها با استفاده از روش های آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و ویلکاکسون در سطح معنی داری 05/0>p نتایج استخراج گردید. یافتهها: یک جلسه HIIT در ابتدا و انتهای دوره تمرین، موجب افزایش معنی دار I-FABP، زونولین، LPS و کاهش معنی دار غلظت IgM سرمی شد (0/05>p) و تنها تغییرات زونولین در جلسه ابتدایی؛ و زونولین و IgM در جلسه انتهایی دوره HIIT، پس از گذشت دو ساعت به حالت اولیه برگشت. تفاوت غلظت LPS و IgM گروه های کنترل و HIIT پس از هشت هفته تمرین معنی دار نبود (0/05<p). نتیجه‌گیری: ممکن است یک جلسه HIIT باعث افزایش نفوذپذیری FABP روده‌ای و اندوتوکسمی دستگاه گوارش شود؛ اما سازگاری مثبت ناشی از انجام یک دوره HIIT (هشت هفته)، بهبود پاسخ ورزشی نشانگرهای یکپارچگی روده‌ای دختران ورزشکار را در پی دارد.
محمد یوسفی؛ محمد فشی؛ افشار جعفری
چکیده
زمینه و هدف: افزایش اکسیژن در دسترس عضلات فعال می‌‌تواند اجرای ورزشی را تحت تاثیر قرار دهد و به نظر می‌‌رسد مصرف مکمل اکسیژن، بتواند نقش مفیدی را در این زمینه ایفا کند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تأثیر حاد استنشاق اکسیژن قبل از رقابت کاراته بر بازیافت ظرفیت تامپونی و اجرای مردان کاراته کای حرفه‌‌ای بود. روش تحقیق: تعداد 8 ورزشکار ...
بیشتر
زمینه و هدف: افزایش اکسیژن در دسترس عضلات فعال می‌‌تواند اجرای ورزشی را تحت تاثیر قرار دهد و به نظر می‌‌رسد مصرف مکمل اکسیژن، بتواند نقش مفیدی را در این زمینه ایفا کند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تأثیر حاد استنشاق اکسیژن قبل از رقابت کاراته بر بازیافت ظرفیت تامپونی و اجرای مردان کاراته کای حرفه‌‌ای بود. روش تحقیق: تعداد 8 ورزشکار رشته کاراته با سابقه ملی در دسته‌‌های وزنی 75 (شاخص توده بدن: 24/1±45/23 کیلوگرم/متر2) و 85 (شاخص توده بدن: 97/1 ± 93/25 کیلوگرم/متر2) کیلوگرم به صورت داوطلبانه در طرحی دو سوکور متقاطع در قالب دو گروه استنشاق اکسیژن (10 دقیقه اکسیژن با غلظت 40 درصد و به میزان 10 لیتر در دقیقه) و طبیعی (ماسک متصل به سیلندر هوای عادی) در تحقیق حاضر شرکت کردند. 30 دقیقه قبل از سه دقیقه مبارزه، بلافاصله و 20 دقیقه پس از رقابت؛ انجام نمونه گیری خون وریدی انجام گردید. لاکتات به روش آنزیماتیک توسط دستگاه اتوآنالایزر کوباس میرا؛ و میزان اسیدیته (PH)، فشار دی اکسید کربن (PCO2)، اشباع اکسیژن (O2-SAT) و یون بیکربنات (HCO3-) با استفاده از دستگاه تحلیل گازهای تنفسی اندازه گیری شدند. همچنین ضربان قلب و تعداد ضربات دست و پا به منظور ارزیابی عملکرد مورد سنجش قرار گرفتند. به منظور تحلیل داده های تحقیق، از روش تحلیل واریانس دو راهه با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی LSD در سطح 05/0≥p بهره برداری شد. یافتهها: کاهش کمتر لاکتات و مقدار بیشتر یون HCO3- در گروه اکسیژن نسیت به گروه بدون اکسیژن در طول سه زمان ارزیابی به صورت معنی داری مشاهده شد (001/0=p). در طول سه زمان ارزیابی، مقدار بالاتر اسیدیته، PCO2 و O2-SAT کمتر و نیز میانگین ضربان قلب پایین تر در گروه اکسیژن نسیت به گروه بدون اکسیژن گزارش شد که به سطح معنی داری نرسید (05/0<p). از طرف دیگر، استنشاق اکسیژن موجب بهبود معنی دار عملکرد ضربات دست و پا نسبت به گروه طبیعی گردید (004/0=p). نتیجه گیری: به نظر می رسد استنشاق حاد اکسیژن قبل از رقابت کاراته، بر ظرفیت تامپونی بازیافت ورزشکاران کاراته تاثیر قابل ملاحظه ای ندارد؛ اگرچه عملکرد ورزشکار را در همان رقابت بهبود می‌‌بخشد.
