محمد علی کیالی کوشک قاضی؛ محمد فرامرزی؛ ساناز میرزایان شانجانی؛ یاسر کاظم زاده
چکیده
زمینه و هدف: فوتبال به عنوان محبوب‌ترین رشته ورزشی در جهان شناخته می‌شود و با توجه به ماهیت این رشته ورزشی و آسیب‌های آن محققین هنوز تاثیر تمرینات ورزشی بر سطوح مختلف را به خوبی نشناخته‌اند. لذا هدف از تحقیق حاضر مقایسه اثر یک دوره تمرین پلایومتریک روی سطوح سالن و چمن بر بیومارکرهای نوین آسیب عضلانی در بازیکنان فوتبال بود. روش تحقیق: ...
بیشتر
زمینه و هدف: فوتبال به عنوان محبوب‌ترین رشته ورزشی در جهان شناخته می‌شود و با توجه به ماهیت این رشته ورزشی و آسیب‌های آن محققین هنوز تاثیر تمرینات ورزشی بر سطوح مختلف را به خوبی نشناخته‌اند. لذا هدف از تحقیق حاضر مقایسه اثر یک دوره تمرین پلایومتریک روی سطوح سالن و چمن بر بیومارکرهای نوین آسیب عضلانی در بازیکنان فوتبال بود. روش تحقیق: در این مطالعه نیمه تجربی 36 بازیکن فوتبال لیگ دست یک و دست دو رده جوانان و امید کشوری با محدوده سنی 18-22 سال به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. سپس به طور تصادفی در سه گروه شامل: تمرین پلایومتریک بر روی چمن (12 نفر)، تمرین پلایومتریک در سالن (12نفر) و گروه کنترل (12نفر) تقسیم شدند. تمرینات منتخب پلایومتریک روی سطوح سالن و چمن به مدت هشت هفته، دو جلسه در هفته و هر جلسه 60 دقیقه انجام شد. در ابتدا و انتهای دوره تحقیق مقادیر تروپونین T ویژه عضلات اسکلتی (sTnT) و DNA میتوکندریایی (mtDNA) در سه گروه اندازه‌گیری شد. جهت تجزیه تحلیل یافته‌ها از آزمون‌های آماری t وابسته و آنالیز واریانس یک‌راهه همراه با آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. یافته‌ها: یافته‌های این تحقیق نشان داد که تفاوت معنی داری در sTnT در گروه های تحقیق وجود ندارد(47/0=p)؛ اما مقادیر mtDNA در گروه-های تمرین در چمن (001/0=p) و تمرین در سالن(001/0=p) به طور معنی‌داری بالاتر از گروه کنترل بود. همچنین این مقادیر در گروه تمرین در چمن به طور معنی‌داری بالاتر از گروه تمرین در سالن بود(001/0=p). نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد تمرین پلایومتریک در هر دو سطح (چمن و سالن) با افزایش mtDNA می‌گردد؛ ولی اثر تمرین در چمن نسبت به تمرین در سالن مطلوب‌تر است. همچنین با توجه به سطح آمادگی بازیکنان به نظر می‌رسد انجام مطالعات بیشتر با طیف وسیع‌تری از شاخص‌های آسیب عضلانی برای تبیین میزان آسیب عضلانی در فوتبالیست‌ها مورد نیاز است.
