نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

• محمد علی کیالی کوشک قاضی ¹
• محمد فرامرزی ²
• ساناز میرزایان شانجانی ³
• یاسر کاظم زاده ³

¹ دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر، اسلامشهر، ایران.

² استاد فیزیولوژی ورزشی، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه شهرکرد، شهرکرد، ایران.

³ استادیار فیزیولوژی ورزشی، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر، اسلامشهر، ایران.

چکیده

زمینه و هدف: فوتبال به عنوان محبوب‌ترین رشته ورزشی در جهان شناخته می‌شود و با توجه به ماهیت این رشته ورزشی و آسیب‌های آن محققین هنوز تاثیر تمرینات ورزشی بر سطوح مختلف را به خوبی نشناخته‌اند. لذا هدف از تحقیق حاضر مقایسه اثر یک دوره تمرین پلایومتریک روی سطوح سالن و چمن بر بیومارکرهای نوین آسیب عضلانی در بازیکنان فوتبال بود. روش تحقیق: در این مطالعه نیمه تجربی 36 بازیکن فوتبال لیگ دست یک و دست دو رده جوانان و امید کشوری با محدوده سنی 18-22 سال به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. سپس به طور تصادفی در سه گروه شامل: تمرین پلایومتریک بر روی چمن (12 نفر)، تمرین پلایومتریک در سالن (12نفر) و گروه کنترل (12نفر) تقسیم شدند. تمرینات منتخب پلایومتریک روی سطوح سالن و چمن به مدت هشت هفته، دو جلسه در هفته و هر جلسه 60 دقیقه انجام شد. در ابتدا و انتهای دوره تحقیق مقادیر تروپونین T ویژه عضلات اسکلتی (sTnT) و DNA میتوکندریایی (mtDNA) در سه گروه اندازه‌گیری شد. جهت تجزیه تحلیل یافته‌ها از آزمون‌های آماری t وابسته و آنالیز واریانس یک‌راهه همراه با آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. یافته‌ها: یافته‌های این تحقیق نشان داد که تفاوت معنی داری در sTnT در گروه های تحقیق وجود ندارد(47/0=p)؛ اما مقادیر mtDNA در گروه-های تمرین در چمن (001/0=p) و تمرین در سالن(001/0=p) به طور معنی‌داری بالاتر از گروه کنترل بود. همچنین این مقادیر در گروه تمرین در چمن به طور معنی‌داری بالاتر از گروه تمرین در سالن بود(001/0=p). نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد تمرین پلایومتریک در هر دو سطح (چمن و سالن) با افزایش mtDNA می‌گردد؛ ولی اثر تمرین در چمن نسبت به تمرین در سالن مطلوب‌تر است. همچنین با توجه به سطح آمادگی بازیکنان به نظر می‌رسد انجام مطالعات بیشتر با طیف وسیع‌تری از شاخص‌های آسیب عضلانی برای تبیین میزان آسیب عضلانی در فوتبالیست‌ها مورد نیاز است.

کلیدواژه‌ها

• تمرین
• تروپونثن T ویژه عضله اسکلتی
• DNA میتوکندریایی
• فوتبال

عنوان مقاله [English]

Comparison of 8 WEEKS plyometric training on indoor and grass environments on novel biomarkers of muscle damage in soccer players

نویسندگان [English]

• Mohammad Ali Keyali Kuskghazi ¹
• Mohammad Faramarzi ²
• Sanaz Mirzayan Shanjani ³
• yaser kazem zadeh ³

¹ Ph.D Student in Exercise Physiology, Department of Exercise Physiology, Islamic Azad University, Islamshahr Branch, Islamshahr, Iran

² Professor at Department of Physical Education and Sports Sciences, Faculty of Letters and Humanities, Shahrekord University, Shahrekord, Iran.

³ Assistant Professorat Department of Exercise Physiology, Islamic Azad University, Islamshahr Branch, Islamshahr, Iran

چکیده [English]

Background and Aim: Football is known as the most popular sport in the world, and due to the nature of this sport and its injuries, researchers still do not know the effect of sports training on different levels. The aim of the current research is to compare the effect of a plyometric training course on indoor and grass environments on new biomarkers of muscle damage in soccer players Materials and Methods: In this semi-experimental and applied study, 36 youth soccer players were selected and divided into three groups (1) plyometric training on grass environments (number = 12 people), (2) Plyometric training on indoor environments (number=12 people) and (3) control (number=12 people) were divided. Plyometric trainings were performed on indoor and grass environments for eight weeks, two sessions per week and each session lasted 60 minutes. In order to analyze the findings, independent sample t- test, one-way analysis of variance with Tukey's post hoc tests were used (p≤0.05). Results: There is no significant difference in sTnT values in research groups; However, mtDNA values in the training on grass environments (p=0.001) and training on indoor environments (p=0.001) groups were significantly higher than the control group. Also, these values were significantly higher in the training on grass environments than in the training on indoor environments (p=0.001). Conclusion: Although training in both grass and indoor environments leads to an increase in mtDNA serum levels, nevertheless, the effects of training in grass environments are greater than in indoor environments.

کلیدواژه‌ها [English]

• Training
• sTnT
• mtDNA
• ،Soccer players