افسانه سادات رضوی؛ سعید نقیبی؛ علی برزگری
چکیده
زمینه و هدف: غلظت بالای نشان‌‌گرهای آسیب میوکارد در برابر غلظت نسبتا کم در بافت غیر قلبی، ویژگی قلب را حفظ می‌‌کند. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر هشت هفته تمرین ورزشی در وضعیت هایپوکسی و محدودیت جریان خون بر برخی شاخص‌های آسیب میوکارد مردان فعال بود. روش‌‌تحقیق: تعداد 30 نفر از مردان فعال شهرستان اردبیل (میانگین سن 3/46 ± 38/56 ...
بیشتر
زمینه و هدف: غلظت بالای نشان‌‌گرهای آسیب میوکارد در برابر غلظت نسبتا کم در بافت غیر قلبی، ویژگی قلب را حفظ می‌‌کند. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر هشت هفته تمرین ورزشی در وضعیت هایپوکسی و محدودیت جریان خون بر برخی شاخص‌های آسیب میوکارد مردان فعال بود. روش‌‌تحقیق: تعداد 30 نفر از مردان فعال شهرستان اردبیل (میانگین سن 3/46 ± 38/56 سال و شاخص توده بدنی 1/77 ± 24/45 کیلوگرم/مترمربع) انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه تمرین هوازی در وضعیت هایپوکسی (10 نفر، A-Hypo)، تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون (10 نفر، R-BFR) و کنترل (10 نفر، Con) قرار گرفتند. دو گروه تمرین در وضعیت هایپوکسی (از 25 تا 40 دقیقه) و تمرین با محدودیت جریان خون (از شدت 50 درصد تا 85 درصد یک تکرار بیشینه) به مدت هشت هفته و سه جلسه در هفته به انجام تمرینات منتخب با شرایط ویژه گروه خود پرداختند. تروپونین T درون سلولی قلب (cTnT)، تروپونین I قلبی (cTnI)، هموسیستئین (HCY) و نسبت LDL/HDL پلاسما با روش های استاندارد اندازه گیری شدند. جهت تجزیه و تحلیل نتایج از آزمون تحلیل کوواریانس، آزمون تعقیبی بونفرونی، و آزمون t زوجی در سطح 0/05>p استفاده گردید. یافته‌‌ها: پس از هشت هفته تمرین در وضعیت هایپوکسی و محدودیت جریان خون، cTnI، cTnT و HCY مردان فعال افزایش معنی دار و نسبت LDL/HDL آنان، کاهش معنیداری داشت (100/0=p). نتیجه‌‌گیری: هر دو مداخله اعمال شده، بهبود عوامل آسیب میوکاردی (cTnI، cTnT) و HCY که در شیوع آسیب‌‌های میوکاردی نقش دارند، را در پی داشت؛ لذا می‌‌تواند اثرات سازگاری بر میوکارد قلبی داشته باشد.
محمدرضا اسد؛ الهه فلاح زاده؛ علی برزگری
چکیده
زمینه و هدف: با توجه به اهمیت پیشگیری از بروز بیماریهای قلبی و نیز فقدان اطلاعات لازم در خصوص تأثیر تمرینهای ورزشی بر بیان ژنهای آنژیوپویتین-1 وکانستاتین، هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر چهار شیوه تمرینی بر بیان ژنهای آنژیوپویتین-1 وکانستاتین در بطن چپ موشهای صحرایی نژاد ویستار بود. روش تحقیق: بدین منظور تعداد 40 سر موش ...
بیشتر
زمینه و هدف: با توجه به اهمیت پیشگیری از بروز بیماریهای قلبی و نیز فقدان اطلاعات لازم در خصوص تأثیر تمرینهای ورزشی بر بیان ژنهای آنژیوپویتین-1 وکانستاتین، هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر چهار شیوه تمرینی بر بیان ژنهای آنژیوپویتین-1 وکانستاتین در بطن چپ موشهای صحرایی نژاد ویستار بود. روش تحقیق: بدین منظور تعداد 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار 8 هفتهای با میانگین وزنی33±237 گرم به طور تصادفی به 5 گروه (8 سر در هر گروه) شامل گروههای کنترل، تمرین تداومی با شدت متوسط (MIT)، تمرین تداومی شدید (HIT)، تمرین هوازی تناوبی شدید (HIIT) و تمرین شنا با شدت متوسط (MIST) تقسیم شدند. برنامههای تمرینی در گروههای تجربی به مدت 8 هفته و 5 روز در هفته انجام شد. 48 ساعت پس از آخرین جلسة تمرینی، نمونهبرداری از بافت قلب انجام گرفت. بیان ژنهای آنژیوپویتین-1 وکانستاتین در بافت قلب با روش PCR تعیین شد. جهت تجزیه و تحلیل دادهها از آزمونهای تحلیل واریانس یکطرفه و توکی در سطح معنی داری 05/0≥p استفاده گردید. یافته ها: بیان ژنهای آنژیوپویتین-1 و کانستاتین در هر یک از گروههای مداخله در مقایسه با گروه کنترل، به طور معنیداری (001/0p=) کاهش یافت. در مقایسه چهار نوع تمرین مشخص گردید که بیان آنژیوپویتین-1 در گروهMIST نسبت به سایر گروههای تمرینی و بیان کانستاتین در گروههای HIT، MIT وMIST نسبت به گروه HIIT کاهش معنیدار بیشتری (001/0p=) داشته است. نتیجه گیری: هر چهار شیوه تمرینی توانست با بهبود بیان ژنهای مورد مطالعه، تغییرات مطلوبی در کاهش پیامدهای ناشی از آسیب بافت قلبی ایجاد نماید؛ با این حال تمرینات شنا با شدت متوسط با توجه به ویژگی عدم تحمل وزن، تأثیرات بیشتری دارد. در این زمینه به تحقیقات بیشتری نیاز است.
