فخرالدین ایزدی منش؛ امیرحسین حقیقی؛ سید علیرضا حسینی کاخک؛ مجید اسدی شکاری؛ حمید معرفتی
چکیده
زمینه و هدف: اتوفاژی، یک فرآیند تخریب وابسته به لیزوزوم حفاظت شده است که به حفظ هموستاز و سازگاری متابولیکی سلول کمک می‌‌کند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر تمرین تد‌‌اومی با شد‌ت متوسط بر بیان ژن‌‌های C/EBPβ و mTOR مرتبط با اتوفاژی، در قشر پیشانی موشهای صحرایی وابسته به METH بود. روش تحقیق: تعداد 32 سر موش صحرایی ...
بیشتر
زمینه و هدف: اتوفاژی، یک فرآیند تخریب وابسته به لیزوزوم حفاظت شده است که به حفظ هموستاز و سازگاری متابولیکی سلول کمک می‌‌کند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر تمرین تد‌‌اومی با شد‌ت متوسط بر بیان ژن‌‌های C/EBPβ و mTOR مرتبط با اتوفاژی، در قشر پیشانی موشهای صحرایی وابسته به METH بود. روش تحقیق: تعداد 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار، به طور تصادفی به چهار گروه مساوی (8=n) سالین، METH اولیه، METH ثانویه، و METH - تمرین تقسیم شدند. METH به مقد‌‌ار پنج میلی‌‌گرم/کیلوگرم به مدت 21 روز تزریق شد. آزمون واماند‌‌ه ساز و میانگین سرعت بیشینه موش‌‌ها برای طراحی برنامه تمرین محاسبه و برنامه تمرین شامل 24 د‌قیقه د‌وید‌ن با شد‌ت 60-65 د‌رصد سرعت بیشینه بر روی نوارگرد‌‌ان، به مدت هشت هفته (پنج جلسه در هفته) انجام شد. در پایان، برای ارزیابی تغییرات بیان ژنی شاخص‌‌های C/EBPβ و mTOR، بافت قشر پیشانی موشهای صحرایی استخراج شد. نتایج با استفاده از روش تحلیل واریانس یک راهه در سطح معنی داری 0/05≥p استخراج گرد‌ید. یافته ها: تزریق مت آمفتامین در گروه‌‌های مت آمفتامین اولیه و ثانویه، منجر به افزایش معنی د‌‌ار بیان ژن C/EBPβ نسبت به گروه سالین شد (به ترتیب با 001/p=0 و 005/0=p)؛ اما در گروه مت آمفتامین اولیه نسبت به گروه سالین، منجر به کاهش معنی د‌‌ار بیان ژن mTOR شد (04/p=0). تمرینات تد‌‌اومی با شد‌ت متوسط در گروه مت آمفتامین-تمرین، منجر به کاهش معنی د‌‌ار بیان ژن C/EBPβ نسبت به گروه METH اولیه شد (04/p=0)؛ اما نسبت به گروه‌‌های METH اولیه و ثانویه، موجب افزایش معنی د‌‌ار بیان ژن mTOR گرد‌ید. نتیجه‌‌گیری: احتمالاً تزریق مت آمفتامین باعث تشد‌ید بیان ژن اتوفاژیک C/EBPβ در قشر پیشانی مغز می‌‌شود؛ در حالی که تمرینات تد‌‌اومی با شد‌ت متوسط، می‌‌تواند به عنوان یک راهکار پیشگیرانه، باعث تعد‌یل و تنظیم اتوفاژی ناشی از مت آمفتامین، از طریق افزایش بیان ژن mTOR در مغز شود.
سعدالله سالارمحمدی؛ مهدی مقرنسی؛ حمید معرفتی؛ سهیل امینی زاده؛ مهناز حاج غنی
چکیده
زمینه و هدف: توانبخشی و نوتوانی قلبی، از رویکردهای جدیدی است که به طرق مختلف با هدف افزایش عملکرد و کارآیی بیماران انجام می شود. هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر 12 هفته تمرین استقامتی توام با تزریق تستوسترون، بر مقادیر کمرین و آپلین در فرآیند توانبخشی رت های دچار ایسکمی قلبی بود. روش تحقیق:40 سرموش صحرایی نر نژاد ویستار (میانگین وزن 10±200 ...
بیشتر
زمینه و هدف: توانبخشی و نوتوانی قلبی، از رویکردهای جدیدی است که به طرق مختلف با هدف افزایش عملکرد و کارآیی بیماران انجام می شود. هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر 12 هفته تمرین استقامتی توام با تزریق تستوسترون، بر مقادیر کمرین و آپلین در فرآیند توانبخشی رت های دچار ایسکمی قلبی بود. روش تحقیق:40 سرموش صحرایی نر نژاد ویستار (میانگین وزن 10±200 گرم و سن 8 هفته) در محیط کنترل شده نگهداری و به طور تصادفی در چهار گروه 10 تایی شامل گروه کنترل (C)، گروه تزریق تستوسترون پروپیونات (TP)، گروه تمرین استقامتی (ET) و گروه تمرین استقامتی و تزریق تستوسترون (ETTP)؛ تقسیم شدند. گروه تمرین استقامتی به مدت 12 هفته (5 روز در هفته) به تمرین پرداختند و گروه تزریق تستوسترون 3 روز در هفته به صورت درون صفاقی تستوسترون پروپیونات دریافت کردند. برای القا ایسکمی قلبی، ایزوپروترنول به صورت 2 روز متوالی و با فاصله 24 ساعت و دوز 50 میلی گرم/کیلوگرم وزن بدن به همه رت ها تزریق شد. بعد از اتمام 12 هفته تمرین و تزریق تستوسترون، رت ها با تزریق تیوپنتال سدیم بی هوش شدند و نمونه گیری خونی انجام شد. غلظت سرمی کمرین و آپلین با استفاده از روش الایزا اندازه گیری شد و داده های حاصل با استفاده از آزمون های تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی LSD در سطح 05/0˂p تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: مقادیر کمرین در گروه های تمرین استقامتی (008/0=p)، تزریق تستوسترون (03/0=p) و تمرین استقامتی توام با تزریق تستوسترون (01/0=p) به طور معنی داری کاهش یافت؛ در مقابل، افزایش معنی داری در مقادیر آپلین در گروه های تمرین استقامتی (001/0=p)، تزریق تستوسترون (001/0=p) و تمرین استقامتی توام با تزریق تستوسترون (001/0=p) مشاهده شد. نتیجه گیری: استفاده از تزریق تستوسترون و تمرین استقامتی در فرآیند توان بخشی، بهبود عوامل کلیدی درگیر در سلامت قلب و عروق را به دنبال دارد.
