اسماعیل شرفی مولیز؛ سعید شاکریان؛ علی اکبر علی زاده؛ سعید احمدی براتی
چکیده
زمینه و هدف: بیماری دیابت از شایع‌ترین بیماری‌های متابولیک است که موجب عوارض متعددی در بافت قلب می‌گردد. امروزه اثر رویکردهای مختلف درمانی از جمله فعالیت ورزشی بر بافت قلب مورد توجه قرار گرفته است. هدف این پژوهش بررسی اثرات تمرین تناوبی با شدت بالا بر تغییرات سطوح پروتئین‌های مسیر پیام‌دهی PI3K/AKT/mTOR در بافت قلب موشهای صحرایی نر ...
بیشتر
زمینه و هدف: بیماری دیابت از شایع‌ترین بیماری‌های متابولیک است که موجب عوارض متعددی در بافت قلب می‌گردد. امروزه اثر رویکردهای مختلف درمانی از جمله فعالیت ورزشی بر بافت قلب مورد توجه قرار گرفته است. هدف این پژوهش بررسی اثرات تمرین تناوبی با شدت بالا بر تغییرات سطوح پروتئین‌های مسیر پیام‌دهی PI3K/AKT/mTOR در بافت قلب موشهای صحرایی نر نژاد ویستار مبتلا به دیابت نوع دو بود.روش تحقیق: در این تحقیق تعداد ۴۰ سر موش صحرایی هشت‌هفته‌ای با میانگین وزنی ۱۶±۱۹۱ گرم به طور تصادفی به چهار گروه سالم‌کنترل، سالم‌تمرین، دیابت‌کنترل و گروه دیابت‌تمرین تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل هشت هفته تمرین تناوبی با شدت بالا با توالی پنج جلسه در هفته بود. با روش وسترن‌بلات میزان سطوح پروتئین‌های PI3K/AKT/mTOR اندازهگیری شد. از روش آماری تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی برای بررسی تفاوت بین گروه‌ها در هر متغیر استفاده شد. سطح معنیداری 05/0p< در نظر گرفته شد. یافتهها: بیماری دیابت سبب کاهش معنیدار مقادیر پروتئین‌های PI3K/AKT/mTOR در بافت قلب موشهای صحرایی دیابتی گردید (001/0p=). بااین‌حال، هشت هفته تمرین تناوبی با شدت بالا سبب افزایش معنیدار مقادیر پروتئین PI3K -(037/0p=)، پروتئین AKT (009/0p=) و پروتئین mTOR (043/0p=) در بافت قلب موشهای صحرایی دیابتی را در پی داشت. نتیجهگیری: باتوجه‌به این نتایج، تمرین تناوبی با شدت بالا نقش مفیدی در تنظیم و کنترل مسیرهای پیام‌دهی مرتبط با هایپرتروفی فیزیولوژیک و مهار هایپرتروفی پاتولوژیک در نمونههای حیوانی مبتلا به دیابت نوع دو داشت توصیه میشود، بررسی بیشتر این موضوع در نمونههای انسانی مورد توجه محققین قرار گیرد.
حسن علامه؛ امیرحسین حقیقی؛ کیوان حجازی؛ هادی شهرآبادی
چکیده
زمینه و هدف: افزایش خستگی و ریکاوری ناقص، سبب کاهش نیرو در طی تمرینات مقاومتی میشود و در نهایت، عملکرد بهینه عضله دچار اختلال میشود؛ اما با آوردن استراحت در درون نوبتهای تمرینی بهکمک روش نوبتهای کلاستر، ممکن است این مشکل برطرف شود. از این رو، هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر تمرینات مقاومتی کلاستر و سنتی بر تغییرات هورمونی ...
بیشتر
زمینه و هدف: افزایش خستگی و ریکاوری ناقص، سبب کاهش نیرو در طی تمرینات مقاومتی میشود و در نهایت، عملکرد بهینه عضله دچار اختلال میشود؛ اما با آوردن استراحت در درون نوبتهای تمرینی بهکمک روش نوبتهای کلاستر، ممکن است این مشکل برطرف شود. از این رو، هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر تمرینات مقاومتی کلاستر و سنتی بر تغییرات هورمونی و عملکرد عضلانی در مردان جوان فعال بود. روش تحقیق: در این پژوهش نیمه تجربی، 30 مرد جوان فعال بهطور غیرتصادفی به سه گروه (10 نفر) شامل گروه کنترل، تمرین مقاومتی سنتی، و تمرین مقاومتی کلاستر تقسیم شدند. تمرینات مقاومتی کلاستر و سنتی مشتمل بر هشت هفته، سه جلسه در هفته، بهمدت تقریبی 70 دقیقه در هر جلسه، شدت 80-75 درصد یک تکرار بیشینه، و تعداد تکرار تا واماندگی بود. شاخصهای هایپرتروفی (سطح مقطع عضلات بازو و ران)، آمادگی جسمانی (قدرت و استقامت عضلانی در حرکت پرس سینه و پرس پا) و هورمونهای مرتبط با رشد عضله (عامل رشد شبه انسولین-1، تستوسترون و کورتیزول) در دو مرحله پیش آزمون و پسآزمون؛ با روشهای معتبر اندازهگیری شدند. از آزمون آماری تحلیل کوواریانس برای مقایسه بین گروهی متغیرهای وابسته در سطح معنیداری 05/0>p استفاده شد. یافته ها: بعد از هشت هفته تمرین، قدرت عضلانی در حرکت پرس سینه و پرس پا، استقامت عضلانی در حرکت پرس سینه و پرس پا، سطح مقطع عضلات بازو و ران، عامل رشد شبه انسولین-1، تستوسترون و نسبت تستوسترون به کورتیزول افزایش معنیداری در گروههای تمرین مقاومتی کلاستر و سنتی در مقایسه با گروه کنترل داشت و بر عکس، کورتیزول به طور معنیدار کاهش یافت. با این حال، تفاوت معنیداری بین اثرتمرینات مقاومتی کلاستر و سنتی مشاهده نشد. نتیجه گیری: تمرین مقاومتی کلاستر برتری محسوسی نسبت به تمرینات مقاومتی سنتی در تغییر پاسخهای هورمونی و بهبود عملکرد عضلانی در مردان جوان ندارد.
محسن محمدی؛ محمد رضا فدائی چافی
چکیده
زمینه و هدف: رشد عضلانی، تحت تاثیر عوامل مختلف از جمله مایوکاین‌‌ها و میوستاتین قرار می‌‌گیرد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین مقاومتی – هوازی بر بیان ژن‌‌های فیبرونکتین نوع سه حاوی پروتئین 5 (FNDC5)، میوستاتین و هایپرتروفی یا هایپرپلازی در عضله دوقلو موشهای نابالغ بود. روش تحقیق: تعداد 10 سر موش صحرایی نر ویستار با سن دو هفته‌‌ای ...
بیشتر
زمینه و هدف: رشد عضلانی، تحت تاثیر عوامل مختلف از جمله مایوکاین‌‌ها و میوستاتین قرار می‌‌گیرد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین مقاومتی – هوازی بر بیان ژن‌‌های فیبرونکتین نوع سه حاوی پروتئین 5 (FNDC5)، میوستاتین و هایپرتروفی یا هایپرپلازی در عضله دوقلو موشهای نابالغ بود. روش تحقیق: تعداد 10 سر موش صحرایی نر ویستار با سن دو هفته‌‌ای به طور تصادفی در دو گروه کنترل (پنج سر) و تمرین (پنج سر) قرار گرفتند. برنامۀ تمرین مقاومتی شش هفته با سه نوبت و هر نوبت چهار بار بالا رفتن از نردبان یک متری (با 26 پله) با حمل وزنه بود. برنامه تمرین هوازی شش هفته در روزهای متناوب شامل دویدن روی نوارگردان با شدت 25 تا 50 درصد حداکثر سرعت موش به اجرا درآمد. مدت 48 ساعت بعد از آخرین جلسۀ تمرینی و پس از هشت ساعت ناشتایی، موش‌‌ها تشریح شدند و عضلۀ دوقلو جدا گردید. بیان ژن FNDC5 و میوستاتین با استفاده از روش Real time PCR، و هایپرتروفی و هایپرپلازی توسط میکروسکوپ نوری سنجش شدند. تجزیه‌‌و‌‌تحلیل داده‌‌ها با استفاده از آزمون t مستقل در سطح معنیداری 0/05≥ pبا استفاده از نرم‌‌افزارPRISM انجام پذیرفت. یافتهها: پس از شش هفته تمرین مقاومتی - هوازی، بیان ژن FNDC5 (0/04=p) و هایپرتروفی (0/004=p) در عضله دوقلوی گروه تمرین بالاتر؛ اما بیان ژن میوستاتین (0/01=p) در این گروه کمتر بود. با این حال، تفاوت معنیداری بین هایپرپلازی تارهای عضله دوقلوی موشهای نابالغ دو گروه مشاهده نشد (0/22=p). نتیجهگیری: به نظر میرسد اجرای تمرینات مقاومتی - هوازی با بیان بیشتر ژن‌‌های FNDC5 و بیان کمتر ژن‌‌های میوستاتین، به هایپرتروفی بیشتر تارهای تند انقباض منجر می شود. این فرآیند فارغ از رشد طبیعی، به تمرین‌‌پذیری بافت عضلانی در نمونههای حیوانی قبل از سن بلوغ دلالت دارد.
طاهر افشارنژاد رودسری؛ علیرضا امانی
چکیده
زمینه و هدف: تمرین مقاومتی (RT) یکی از موثرترین استراتژی‌ها برای پیشگیری از تضعیف و تخریب عضلانی ناشی از سن است؛ زیرا قدرت و عملکرد عضلانی را بهبود می بخشد. از آنجایی که کاهش توده عضلانی در ایجاد سارکوپنی مشارکت دارد، اثر تمرین مقاومتی بر هایپرتروفی عضلانی و فرآیندهای میوژنیک آن در سالمندی مهم و بحث‌برانگیز است. هدف از این تحقیق بررسی ...
بیشتر
زمینه و هدف: تمرین مقاومتی (RT) یکی از موثرترین استراتژی‌ها برای پیشگیری از تضعیف و تخریب عضلانی ناشی از سن است؛ زیرا قدرت و عملکرد عضلانی را بهبود می بخشد. از آنجایی که کاهش توده عضلانی در ایجاد سارکوپنی مشارکت دارد، اثر تمرین مقاومتی بر هایپرتروفی عضلانی و فرآیندهای میوژنیک آن در سالمندی مهم و بحث‌برانگیز است. هدف از این تحقیق بررسی اثر تمرین مقاومتی بر قدرت، توده عضلانی و سطوح پروتئین میوژنین در عضلات دوقلوی موشهای سالمند بود. روش تحقیق: 16 سر موش صحرایی نر سالمند (24 ماهه) به طور مساوی به دو گروه تمرین مقاومتی و کنترل تقسیم شدند. گروه تمرین مقاومتی تحت هشت هفته تمرین مقاومتی پیشرونده (3 جلسه در هفته) بالارفتن از نردبان با وزنه بسته‌شده به دم قرار گرفت. 48 ساعت پس از آخرین جلسه، نیروی ایزومتریک، وزن عضله و سطوح پروتئین میوژنین عضلهدوقلو هر دو گروه اندازهگیری شد. برای تجزیه و تحلیل از آزمون t مستقل در سطح معنیداری 05/0p< استفاده شد. یافته ها: نیروی مطلق و نسبی عضله (نسبت به وزن بدن) در گروه تمرین مقاومتی به طور معنیداری بیش از کنترل بود (05/0p˂). وزن تر دوقلو بین دو گروه تفاوت معنی داری نداشت (05/0p>). تحلیل وسترن‌بلات بافت عضلانی نشان داد که سطوح پروتئین میوژنین تفاوت معنیداری بین دو گروه ندارد (05/0p>). نتیجهگیری: به دنبال تمرین مقاومتی در موشهای سالمند ظرفیت تولید نیرو و کیفیت عضلانی (نیرو نسبت به توده عضلانی) از طریق رخدادهایی که به نظر میرسد ناشی از درگیری سازگاری‌های عصبی- عضلانی باشد افزایش می‌یابد. علاوه بر این یافتهها پیشنهاد می کنند که افزایش در قدرت عضلانی پس از تمرین مقاومتی در موشهای سالمند به وسیله تغییرات توده عضلانی و بیان پروتئین میوژنین قابل توجیه نیست.
